Het onbekende

Ik ben geen spontaan mens. Er zijn mensen die heel spontaan zijn, die allerlei dingen ineens doen, omdat het bij ze opkomt, maar zo ben ik niet. Als ik iets doe, heb ik erover nagedacht. Als ik je bel op je verjaardag, heb ik je verjaardag in mijn agenda gezet. Als ik bij je langs kom, dan vraag ik van tevoren of dat je schikt. En ik hoop eigenlijk ook dat anderen dat bij mij doen. Als je nu bij me langs zou komen, zonder van tevoren even te vragen of ik dat ook een goed plan vind, zou je meteen antwoord krijgen op die vraag, want ik kom net uit de douche en zit heerlijk mijn lunch te eten en te bloggen. In mijn blote kont. Ik kan dat doen, want ik heb het komende uur geen afspraken. En dat wou ik graag zou houden. Als je me daarentegen nu even sms’t of ik zin heb om op heel korte termijn iets af te spreken, kan ik daar even over nadenken en besluiten of ik het op kan brengen om een broek aan te trekken. Waarschijnlijk zeg ik ja. Ik ben niet van de spontane etentjes (ik hou van voorpret, tafels reserveren in leuke restaurants, het menu uitgebreid bekijken), onverwacht bij vrienden langs gaan (want wat ik niet wil dat mij geschiedt, doe ik ook een ander niet) of lang geleden gemaakte plannen ineens wijzigen omdat er zich een alternatief heeft aangediend (dan had ik lang geleden niet een plan gemaakt). Ik vind mijzelf overigens best prima zo. Ik weet wat me te wachten staat, en dat vind ik prettig.

Behalve dat ik afgelopen zondag ineens iets spontaans heb gepland. Ja, ik weet dat je iets spontaans niet kan plannen, maar ik kan dat wel: ik heb een driedaagse citytrip bij sprs.me geboekt. Eind november, in mijn eentje, want Michel is dan in Parijs. Waar ik vorig jaar nog flink in de bus geblazen heb door het masturdating-weekend in Zwolle, ga ik nu een niveau hoger: 3 dagen, inclusief vliegreis, naar een locatie die ik niet ken. Een week van tevoren laten ze me weten hoe het weer is waar ik heen ga, en hoe laat ik op het vliegveld moet zijn, en ik krijg een kaart met een krascode, die ik op het vliegveld pas eraf mag krassen, en dan weet ik mijn bestemming. Doodeng. Niet dat ik niet in mijn eentje in een grote boze stad durf te zijn, dat maakt me niet uit, maar het totale gebrek aan controle dat me de komende tijd te wachten staat, daarvoor loopt het me eerlijk gezegd dun door de broek. Op de speciale persoonlijke sprs.me-pagina staat nu ’70 dagen tot Susannah embraces the unknown’, maar dat is niet waar, want dat doe ik nu de hele tijd. Als ik op het vliegveld sta en kijk wat de bestemming is, dan zijn de mogelijkheden prima te overzien: of het is een leuke stad – dan ga ik de stad verkennen, of het is een stomme stad – dan ga ik lekker 3 dagen in het hotel in mijn pyjama boekjes zitten lezen. Maar de komende 70 dagen, die zijn pas eng. En wat mij betreft voorlopig wel weer genoeg spontaniteit…