-
Een nieuwe heldin
Ik zou me erop kunnen laten voorstaan dat ik afgelopen woensdag eens even uitgebreid ben gaan zitten voor de inauguratie van Joe Biden omdat ik vind dat ik als hoogopgeleide vrouw op de hoogte moet zijn van belangrijke momenten in de hedendaagse politiek (en het vertrek van Donald Trump, in combinatie met het feit dat hij opgevolgd is die geen Vollidiot is) en mijlpalen in het feminisme (de eerste vrouw die vice-president van de Verenigde Staten wordt, waarbij iedereen als een soort van aasgier aanneemt dat Joe Biden sowieso hard tegen zijn houdbaarheidsdatum aanloopt en ieder moment het hoofd kan neerleggen, waardoor we zomaar in een keer een soort diversiteitsbingo zouden…
-
Ons museum: Giro Giro Tondo
Omdat we niet meer naar musea kunnen, zijn veel musea op het moment aangewezen op online presentatie van hun collectie. Ik vind dat enerzijds fijn, want nu kan ik nog steeds naar kunst kijken, maar anderzijds helemaal niet fijn, want ik heb helemaal geen zin om online naar kunst te kijken – ik wacht eigenlijk liever tot ik weer lekker met mijn museumkaart kan wapperen. Ik kies er dus voor om geen gebruik te maken van het online aanbod van musea waar ik als de corona-crisis voorbij is gewoon heen kan gaan, en wel te kijken bij musea die ik voorlopig niet of überhaupt nooit ga bezoeken (ik zie mezelf…
-
Wat je moet doen als je achter glas leeft
We mogen dan binnen zitten met zijn allen, maar cultuur leeft gewoon door. Schrijvers blijven schrijven, schilders blijven schilderen, beeldhouwers blijven beeldhouwen, en gelukkig blijven dichters ook dichten. Als ik weer naar buiten mag ga ik naar het theater, naar een museum en naar de bioscoop – ik denk allemaal op de eerste dag meteen al, maar voor moet ik me beperken tot wat ik kan lezen en online of door middel van streaming kan bekijken. Marianne van Velzen, de stadsdichter van Leiden, schreef een prachtig gedicht waar ik nu al troost aan ontleen. Wacht maar af de zomer duurt niet lang meer. Zo waar. Zo nodig. (Het is een filmpje –…
-
Tijd voor poëzie
Ik ben op het moment enthousiast bezig met zorgen dat de troep in huis niet weer aanzwelt en daarbij ben ik ook 2x per week 20 minuten oppervlakken aan het afstoffen of schoonmaken. Toch vraag ik me elke keer af of ik die tijd niet beter zou kunnen gebruiken. Rose Milligan, die dit gedicht heeft geschreven, is het kennelijk met me eens. Maar ja, een min of meer schoon huis is ook wel fijn – maar ik moet het niet te ver doorvoeren. This day will not come around again.
-
The Raven
Op de tentoonstelling ‘La La La Human Steps’ in Boijmans van Beuningen is het gedicht ‘The Raven’ van Edgar Allan Poe opgevoerd door Gery Mendes. Ik heb het zelf niet live gezien, maar gelukkig is het op You Tube beschikbaar. Dit kost 10 minuten van je leven, maar het is iedere seconde waard. Kijken dus.
-
The the impotence of proofreading
Ik corrigeer nog wel eens wat teksten – gevraagd en ongevraagd. En als mensen zeggen ‘ja maar, het kwam door de spellchecker’, dan ga ik een beetje dood van binnen. In het vervolg stuur ik ze gewoon dit linkje. Taylor Mali is overigens vooral bekend van deze klassieker in onderwijsland, ook heel erg de moeite waard.
-
Shake the dust
Soms is er niks mooier dan een stukje spoken word. Vandaag is zo’n dag.
-
In geval van twijfel wende men zich tot de rector
Gisteren hoorde ik dat Miel Veuger is overleden. Hij was de rector van het Huygenslyceum in Voorburg, de school waaruit het Gymnasium Novum, waarop ik nu werk, mede is voortgekomen. Miel was een neerlandicus met een zwak voor poëzie, in het bijzonder de poëzie van Rutger Kopland. Hij was compromisloos in zijn waardering voor Kopland: als hij vond dat het tijd was voor ‘Jonge sla’, was het tijd voor ‘Jonge sla’, of hij nou in de les voor een klas met leerlingen die wat over poëzie wilden leren stond of bij de diplomauitreiking voor een zaal vol VMBO-ers die maar het een stom gedicht vonden. Ik vond dat eigenlijk wel stoer…