Corona-kilo’s

In een periode waarin er mensen doodgaan aan corona of door geweld, waarin gedemonstreerd wordt tegen misstanden en waarin zo’n beetje iedereen zijn of haar uiterste best doet om gewoon te blijven functioneren, is het op zijn zachtst gezegd oppervlakkig om je zorgen te maken over hoe je eruit ziet. In het begin van de intelligente lockdown werden er hier en daar nog wel wat grappen gemaakt over hoe dik je uit de corona-periode zou komen, maar gelukkig is men daar al snel mee opgehouden: iedereen heeft een eigen manier van omgaan met stress, en als je deze stressrijke periode bent doorgekomen door elke dag een zak Lay’s pickle-chips* en twee flessen wijn in je kanaal te gieten, dan ben je in elk geval deze stressrijke periode doorgekomen, en al met al is dat vooralsnog het enige echt belangrijke. Maar nu we weer naar buiten mogen en mensen meer van me te zien krijgen dan een ongunstig shot van vooral mijn neusgaten tijdens een online les, begint het op te vallen dat ik negatieve corona-kilo’s heb geboekt, in die zin dat ik sinds 15 maart ruim 4 kilo ben afgevallen, en in combinatie met de 8,5 kilo die ik daarvoor al kwijt was is dat best wel veel. Ik heb het voor elkaar gekregen door heel erg gedisciplineerd te letten op wat ik at, veel vezels en eiwitten te consumeren (en weinig vezelloze koolhydraten) en gedurende de hele lockdown elke dag te sporten, ofwel door krachttraining in huis te doen, ofwel te gaan hardlopen.

Ik vind het best moeilijk om hier over een dieet te schrijven. Dat heeft twee belangrijke redenen. De eerste is dat ik vind dat ik als docent een voorbeeldfunctie heb en dat ik daarom moet uitdragen dat een vrouw meer is dan haar gewicht en haar figuur, en dat je niet slank hoeft te zijn om een geweldig mens te zijn; de tweede is dat veel vrouwen op mijn social media, die ik echt zie als vriendinnen, dik zijn (zo noemen ze zichzelf, het is geen scheldwoord) en ontzettend goed werk doen in het kader van bodypositivity, en doorgaans nogal fel reageren op de gedachte dat iemand zou moeten afvallen. En dat vind ik ook. Ik vind die dames allemaal prachtig, en ik vind de meisjes bij ons op school ook zo mooi, en elke keer als er eentje tegen me zegt dat ze aan het lijnen is heb ik zin om haar cherrytomaatjes weg te gooien en gezellig een Mars te gaan eten met haar, maar ik voel me zelf zo veel beter en mooier bij het gewicht dat ik nu heb. Ik laat me niet voorstaan op mijn zelfdiscipline, want die is bij mij nogal schetsmatig (elke dag achter mijn reet aan opruimen kan ik bijvoorbeeld niet), en ik zou de laatste zijn die vinden dat anderen het zoals ik zouden moeten doen. Sterker nog, niemand hoeft van mij af te vallen. Ik vind het fantastisch dat er zo veel verschillende figuren op de wereld zijn, en ik vind het ergens ook fantastisch dat ik zo veel verschillende figuren heb gehad. Maar ik voel ik me vooralsnog heel erg prettig bij het figuur dat ik nu heb.

* Het spant erom bij mij: al sinds de vroege jaren ’90 ben ik een cheese & onion-meisje, maar die pickle-chips zijn echt wel de moeite waard, hoor.