Wijze lessen van de shuffle

Het zal niemand verbazen als ik vertel dat ik, de koningin van de routines, schema’s en rituelen, ook in de ochtend een vast patroon heb voor wat ik luister tijdens het woon-werkverkeer. Ik loop de deur uit, zwaai Michel uit (vaste dialoog met wisselende rollen: ‘Werk ze!’ ‘Ja, jij ook, maar niet te hard.’ ‘Nee, niet te hard!’), en als ik dan bijna de straat uit ben, zet ik mijn koptelefoon aan en op. Ik luister tot ik in de trein zit een podcast, in de trein kijk ik meestal korte filmpjes, en als ik de wandeling van station Laan van NOI begin, zet ik ga ik verder met de podcast (op het moment die van Maintenance Phase). Op de terugweg wil ik nog weleens muziek luisteren, of mijn moeder bellen, of toch maar weer gewoon die podcast opzetten. Maar van de week gebeurde er iets raars, want toen ik mijn koptelefoon activeerde, begon hij spontaan muziek te draaien, en omdat dat anders nooit gebeurde en omdat ik nooit te beroerd ben om te denken dat ergens een boodschap achter zit, dacht ik meteen dat het totaal random gekozen nummer om de een of andere reden relevant was voor mij. De subtiliteit was overigens ver te zoeken, want het nummer waarop ik werd getrakteerd was ‘Everybody Hurts’ van R.E.M. En als je op een maandagochtend met de pest in je lijf naar je werk loopt, na een weekend dat een dag korter was dan je zou willen (hallo Open School), is dit nummer wel even de reality check waar je niet op zat te wachten.

Nou ben ik, of was ik, want ze zijn uit elkaar, altijd best wel fan geweest van R.E.M., maar ik vond ‘Everybody Hurts’ niet per se hun beste nummer (maar de clip is dan weer prachtig). Het is natuurlijk gierend sentimenteel, maar de tekst is prima te verstaan en te begrijpen (dat geldt niet voor het hele oeuvre van de band), en op zich is de tekst, en daarmee de boodschap van het nummer prachtig: iedereen heeft het weleens zwaar, dus hou vol. Wat ik er wel mooi aan vind is dat het dus niet ‘Iedereen heeft pijn dus zeik niet’ is, maar ‘Iedereen heeft pijn dus je bent niet alleen’, en laten we eerlijk zijn, daar kan iedereen soms best wat troost uit putten. Dat de tekst tamelijk straightforward is, schijnt te komen doordat het nummer gericht is op leerlingen van de middelbare school* – en laat dat nou net mijn doelgroep zijn, en laat ik nou net vaak zien dat leerlingen die het moeilijk hebben zich vaak heel alleen voelen, juist in die moeilijkheid. Dus ik heb de wijze les van dit door het universum aan mij gezonden nummer** niet als bericht aan mij over mijn eigen zware leven geïnterpreteerd (want ik heb helemaal geen zwaar leven), maar wel als inspiratie voor een kleine reset van hoe ik met leerlingen om wil gaan. Zo makkelijk hebben ze het niet; en misschien is het wel mijn taak om hen het gevoel te geven dat ze niet alleen zijn. En dat is best een mooie taak om door de shuffle-functie van je telefoon op gewezen te worden.

* In de woorden van Michael Stipe: ‘I’ve never watched Buffy, The Vampire Slayer, but the idea that high school is a portal to hell seems pretty realistic to me.’
** Ik zeg dit nu wel maar even voor de duidelijkheid, voordat jullie denken dat mijn booster mijn brein heeft geïnfecteerd met allerlei kosmische samenzweringstheorieën: ik geloof dit zelf niet.