Walk of shame

Waar voor veel mensen een walk of shame is dat je ’s ochtends vroeg duidelijk in de outfit van gisteravond met slordig haar vanuit een woning die niet de jouwe is op weg naar huis bent, omdat je kennelijk een nacht vol passie met iemand hebt beleefd, heb ik daar om een aantal redenen niet zo’n last van. Om te beginnen wonen Michel en ik al bijna 25 jaar supermonogaam samen, dus alle eventuele post-coïtale wandelingen zijn gewoon binnen de woning. Maar belangrijker nog is dat ik vind dat niemand zich hoeft te schamen voor een nacht vol passie met wie dan ook, dus dat hele shame-deel hoeft van mij niet zo. Noem het een stride of pride en ga vol zelfvertrouwen in je cocktailjurk langs Starbucks, want je hebt niks verkeerd gedaan. Hoewel ik dus weinig reden tot schaamte zie als het gaat om een wilde nacht met een aantrekkelijk persoon beleven, heb ik wel degelijk onlangs ervaring opgedaan met een walk of shame, en wel de bijna onoverbrugbare wandeling van een kilometer naar de sportschool, en in het bijzonder het deel langs de balie. Er waren tijden dat ik daar heel vaak kwam, en in die tijden was ik een stuk lichter en fitter dan ik nu ben, en ik zou graag weer diezelfde lichtheid en fitheid bereiken, en ik weet wat ik daarvoor moet doen: op mijn eten letten en, behalve wat ik toch al aan beweging doe, ook een paar keer per week krachttrainen. Er is 1 gym die bij me in de buurt is, dus daar moet ik weer naartoe. Het is niet anders.

Ik moest dus een aantal dingen overwinnen, waarbij ik het voor mezelf makkelijk probeerde te maken om af te haken. Zo leek het me bij voorbaat heel erg ingewikkeld om mijn nieuw af te sluiten sportschoolabonnement (ik ben niet zo iemand die jarenlang doorbetaalt voor een abonnement dat ze niet gebruikt – klein plusje voor mij) via de bedrijfsfitness te regelen zodat ik er relatief weinig voor hoeft te betalen omdat het via mijn werk gaat. Maar dat viel tegen, want de aanvraag was binnen 10 minuten geregeld en de voortreffelijke salarisadministratie ging na 24 uur ook akkoord. Vervolgens dacht ik mijn sportschoenen onherroepelijk kwijt te zijn, maar die bleken gewoon in mijn sporttas te zitten. Ik hoefde geen weken op een intakegesprek te wachten, dus dat kon ik ook al niet gebruiken om het over de zomervakantie heen te tillen. En toen was de walk of shame inderdaad onvermijdelijk. Het leek precies zoals ik had verwacht te lopen. Ik wandelde de sportschool in, de aardige man die altijd bij de balie zit, zat er nu weer, en hij zei: ‘Hé, ben je er weer? Waar was je al die tijd?’, waarop ik antwoordde met ‘Op de bank met een zak chips, dat zie je toch?’. Maar toen was er toch een kleine plotwending, want in plaats van lelijk doen over die gewichtstoename vroeg hij me ‘Oh lekker, welke chips?’, waarop we 5 minuten over snacks hebben gepraat. En toen ben ik gewoon gaan trainen. Zonder schaamte.