Coaching voor paardenmeisjes
Omdat ik mezelf de laatste tijd toch al aan het onderdompelen ben in trainingen die op zich buiten mijn comfort zone vallen (zie ook het mindful boksen-avontuur), heb ik de kans die me via de werkgever werd geboden om iets te doen wat ik nog raarder vond dan in het moment zijn terwijl ik ergens keihard op aan het beuken was, namelijk coaching met paarden. Volgens het officiële tekstje op de site van de Haagse Onderwijs Academie was dit ideaal voor iedereen die ‘weleens wat anders kon gebruiken bij het omgaan met … werkgerelateerde hindernissen’, en hoewel ik die niet per se voel, is er natuurlijk altijd ruimte voor wat persoonlijke ontwikkeling, zeker als dat betekent dat ik een middag met een paard door kan brengen. Ik ben namelijk eigenlijk een paardenmeisje in het diepst van mijn gedachten, want tot mijn veertiende was ik zo’n puber die elk weekend naar de manege ging, een verzorgpony onderhield en een abonnement op zowel de ‘Penny’ als de ‘Ponyclub’ had. Daarna werd het lastig, want bij een val van een paard dat er op zich ook niks aan kon doen brak ik 2 wervels, waardoor er een bruut einde kwam aan mijn hobby en ik me volledig ben gaan richten op lezen en televisie kijken, want dat is een stuk veiliger. Maar ik vind paarden nog steeds heel leuke beesten, en het leek me onwaarschijnlijk dat ik tijdens een coachingssessie nog verder beschadigd zou raken, dus ik meldde me vol enthousiasme aan bij Inge, die docent Nederlands is en daarnaast dus een echte paardencoach is. Dat wilde ik heel graag een keer meemaken.
Gewapend met een coachvraag die mij door de rector was aangereikt (niet wetend dat ik de vraag aan een paard zou stellen) maakte ik kennis met Inge en met Iemke*, de behoorlijk grote zwarte Friese merrie die mij zou gaan helpen om de vraag te beantwoorden. Eerst mocht ik kennis maken met het paard, en daarna moest ik met een soort plastic stroken een hokje voor mezelf afbakenen in de paddock. Mijn opdracht van Inge was om Iemke eerst over twee stroken heen te begeleiden en vervolgens in mijn hokje te krijgen, maar dat is me, met de beste wil van de wereld, niet gelukt. Ze had er gewoon geen zin in, en dan blijkt dat zelf ik, met al mijn scepsis ten aanzien van dit soort activiteiten, nog best een paar waardevolle lessen kan meenemen: ik kan er echt heel slecht tegen als ik een opdracht niet kan uitvoeren (de allesomvattende behoefte om de beste te zijn was ook hier aanwezig) en hoewel ik wel mijn best deed om het paard een beetje te verleiden om te doen wat ik wilde, gaf ik haar vervolgens niet echt de kans om het daadwerkelijk te doen (ik ging steeds voor haar staan in plaats van ernaast). Bovendien werd ik geconfronteerd met mijn neiging om, als iemand mijn verzoek om iets te doen niet wil of kan uitvoeren, het dan maar zelf te doen, wat in het geval van over plastic stroken en in een hokje gaan staan een beetje belachelijk is (ik heb het ook daadwerkelijk gedaan), en daarmee misschien in het dagelijks leven net zo stom. Dus al met al moet ik toch constateren dat het paard mij, door haar totale niet-medewerking aan het project, me toch nog flink veel geleerd heeft. En dan is het feit dat ik na een kleine 22 jaar weer een keer met een paard heb kunnen knuffelen pure winst!
* Of Ymke, ik weet niet wat de voorkeursspelling van het paard voor haar naam is. Ze luisterde sowieso voor geen meter naar me, dus misschien heeft ze een voorkeur voor Chantal. Of Jean-Jacques, ik oordeel niet.