Buikspek

Toen ik vrijdag bij de Sligro was drong het ineens tot me door dat ik zaterdag niet al te veel te doen had. Of eigenlijk had ik zo goed als niets te doen. Ja, ik zou die enorme bende in huis kunnen opruimen (ik ben 2 weken geleden gestopt met proberen op te ruimen, omdat ik gewoon eerst het eind van het jaar wilde halen), maar opruimen kan altijd nog tenslotte. En datzelfde geldt voor alle andere plannen en voornemens die ik op zich zou kunnen maken en uitvoeren, want ik heb alle tijd de komende weken om mijn mailboxen te legen, mijn financiën op orde te brengen, het achterstallige Museumselfie-stuk te schrijven, aan de examenauteur te beginnen, of de spooons-app af te maken. Bovendien zou het lekker weer worden, warm maar niet schunnig heet, dus het leek me al met al een veel beter plan om nog een extra vinkje op het 39 dingen-lijstje te zetten: buikspek maken op de Big Green Egg. Nou is het voor mensen die geen restaurant hebben best lastig om buikspek te kopen bij de slager (je kan het gek genoeg op 2 plaatsen makkelijk eten: sjieke restaurants als fancy voorgerecht of bij de Chinees in goeie babi pangang), maar de Sligro verkoopt grote stukken. En hoewel ik niet zo dol ben op varkensvlees, ik vind het vaak vettig smaken, ook de magere delen, wist ik dat ik M er een groot plezier mee zou doen, en die heeft het al zwaar genoeg te stellen gehad met mij de laatste tijd, dus ik legde een flink stuk Livar buikspek in de wagen.

Ik heb meerdere kookboeken met recepten voor de Big Green Egg (of andere vergelijkbare  units; je hebt nu bijvoorbeeld ook de Black Bastard, die beter bij mijn outfits zou passen, maar ik heb nu al gekozen), en in al die boeken staat minstens een recept voor buikspek, maar ik koos een recept uit het boek van Julius Jaspers, Smart BBQ, eigenlijk vooral omdat ik de ingrediënten voor varkensbuik met mosterd en honing gewoon in huis had, en dan nam ik die foto van een vriendelijk lachende Jaspers met een dood varken over zijn schouder wel op de koop toe. Anders dan anders heb ik me volledig aan het recept gehouden – ik vond het allemaal al spannend genoeg, want hoewel ik heel veel plezier beleef aan de Big Green Egg, ben ik er eigenlijk stiekem nog niet zo handig mee, want ik vind het erg moeilijk om de temperatuur te controleren (afgelopen vrijdag werd hij bijna niet warm, terwijl hij zaterdag tijdens het opwarmen ineens de thermometer rond was gegaan en niet te doen zo heet was). Oefenen met het ei is dan ook een van de plannen voor deze vakantie. Maar goed: ik smeerde het spek dus in met zout en suiker, liet het een nacht staan, legde het met de zwoerdkant naar boven ongeveer 2 uur op de indirect gestookte BGE op 120 graden, draaide het om, stookte het ei op naar 190 graden en lakte het vlees met een spulletje van ingekookte honing, mosterd en kippenbouillon, en tot slot draaide ik het nog een keer om en lakte ik de zwoerdkant. Als je goed naar de foto kijkt, zie je dat ik een stuk van het zwoerd heb afgesneden – dat kwam door een mislukt experiment, maar dat mocht de pret niet drukken, want het was erg lekker. Dat ga ik vaker doen!