Bijna altijd zonder mondmasker

Sinds de laatste versoepeling van de corona-regels, die op zich min of meer een verwijdering van bijna alle corona-regels is, hoeven we bijna nergens meer een mondmasker op. Dat maakt voor mijn dagelijkse praktijk heel veel uit, want tot 25 september was iedereen op school verplicht om een mondmasker te dragen tijdens het rondlopen door de gangen, en dat had nogal wat ingewikkelde consequenties. Je zou denken van niet, want de enige echte consequentie van een verplichting tot het dragen van een mondmasker is het opzetten van een mondmasker, maar zo’n feest was het helaas niet. De docenten zetten allemaal keurig een masker op (ik natuurlijk een van de ongeveer 40 design-mondkapjes die ik had gekocht om mezelf te troosten toen duidelijk was dat we weer naar school moesten terwijl de pandemie nog lang niet was gaan liggen – als ik me dan toch in het corona-gewoel moet storten, dan wel met matching gezichtsbedekking), maar bij de leerlingen was het allemaal nog wel iets ingewikkelder. Voor de zomervakantie moesten we hier en daar een leerling eraan herinneren dat we iets teveel van zijn of haar op zich wel schattige bekkie zagen, maar naar de zomervakantie was het niet te doen. Ze hadden geen mondkapje bij zich en waren verontwaardigd als ik ze naar de administratie stuurde om er een te halen, ze trokken onder luid gezucht en gesteun met tegenzin een goor, verfrommeld maskertje uit hun schooltas, of ze liepen gewoon door en negeerden mijn verzoek totaal. Gevolg: ik stond elke dag twee pauzes lang boos te doen tegen pubers – en laat dat nou net niet zijn waarom ik in het onderwijs ben gegaan. Dus de afschaffing van die mondkapjesplicht is in die zin een opluchting voor mij – nou maar hopen dat mijn school geen superspreadevent zal blijken.

Dus eigenlijk is de enige plek waar je wel een mondkapje moet dragen het openbaar vervoer. Daar was ik dan nog lange tijd een keiharde enforcer van de plicht: ik heb namelijk helemaal geen zin om op de valreep van de pandemie alsnog corona te pakken, en in de bus is het onmogelijk om te voorkomen dat iemand die ik verder niet ken en van wie ik niet weet hoe hij over de regels denkt een beetje bij me uit de buurt blijft, dus dan wil ik zo weinig mogelijk ongein over me uitgeademd krijgen. Iedereen die in de bus zit met een mondkapje onder zijn of haar neus of die onmiddellijk na instappen het mondkapje afdoet krijgt van mij de blik des doods, die ik zo nodig van Leiden naar Voorburg onafgebroken volhoud. Althans, tot voor kort. Want toen ik laatst in Voorburg uit de bus wilde stappen, keek ik recht in het gezicht van een vrouw die keurig een mondkapje op had, en pas toen besefte ik dat ik de hele heenreis naar school met een volledig naakt gezicht had gemaakt. Mijn mondkapje zat overigens gewoon in mijn tas. Ik geneerde me kapot en heb nog even overwogen om een rondje excuses te maken in de bus, maar uiteindelijk ben ik maar gewoon met het schaamrood zichtbaar op de kaken uit de bus gestapt. Kennelijk is niet iedereen die zonder mondkapje in de bus zit een wappie – het kan dus ook heel goed dat iemand met de beste bedoelingen gewoon totaal vergeten is het mondkapje op te doen. Dus een beetje tolerantie mijnerzijds is voorlopig weer op zijn plaats. Misschien doen we allemaal gewoon ons best. Nou ja, bijna allemaal.