De dag coördineren

Als er iets is wat ik verschrikkelijk vind, is het surveilleren. Ik vertoon veel kenmerken van een stevige ADD, waar ik overigens nooit een officiële diagnose voor heb gehaald, want dat leek me niet nodig – ik heb er ook voordeel van (het is zo leuk om mij te zijn en door een stad te lopen, bijvoorbeeld) en ik zou sowieso geen medicatie willen, dus ik laat het lekker bij het vermoeden en de uitspraken van nogal veel mensen die geworteld zijn in het onderwijs en mij hebben zien opereren, inclusief die van mijn moeder: ‘Als ik jou nu in de klas zou hebben, had ik je echt wel laten testen’. Hoe dan ook urenlang stilzitten en niet iets anders mogen doen is voor mij een oprechte hel: als ik niets anders mag doen tijdens het surveilleren, ga ik in de slaapstand en zou iedereen zijn telefoon kunnen pakken en met elkaar kunnen bellen over de antwoorden zonder dat ik het merk. Maar ja, het hoort erbij, althans, het hoorde er lang bij, maar nu ik in de schoolleiding zit, hoef ik niet meer daadwerkelijk in de zaal te zitten – ik kom in aanmerking voor een nieuw erebaantje, en dat heet ‘dagcoördinator CE’. Ik stond al op de rol om dat te doen toen ik nog leerlingencoördinator was, maar dan wist ik me op de een of andere manier toch vaak te drukken (dat had toen vooral te maken met de locatie van het eindexamen, want ik kon zonder auto niet in de tijd die ervoor stond op en neer), maar als afdelingsleider is er geen ontkomen aan: de dag moet gecoördineerd worden, en soms moet dat kennelijk door mij gebeuren.

Velen zijn geroepen, weinigen uitverkoren om zich om 8.00 ’s ochtends te melden om de kluis te openen, dan naar de gymzaal te gaan en te zorgen dat alles er netjes bij ligt, de enveloppen met examens te openen, zorgen dat de echte surveillanten er zijn, in een klein hok te gaan zitten en daar wachten tot hopelijk niet de pleuris uitbreekt, het innemen van het werk te coördineren, te wachten tot de dyslecten hun extra tijd hebben opgemaakt, het werk per lesgroep op volgorde te leggen en terug te brengen naar school, en om dan de hele cyclus om 12.30 weer opnieuw in te zetten. Gelukkig hebben wij een heel fijne examencommissie, waar een collega in zit die mij intensief ondersteund heeft, want hoewel ik afgelopen vrijdag in de ochtend de baas was over het CE Grieks (22 leerlingen), zat in de middag de zaal vol met alle leerlingen van de 6e klas, want het was zowel Wiskunde A als Wiskunde B, en daar komt een boel papierwerk bij kijken. Aan gebrek aan prikkels ben ik vrijdag niet ten onder gegaan in elk geval, en wat nog veel mooier was, was dat ik in dat kleine hok met het Senseo-apparaat maar liefst 2 belangrijke stukken en de wekelijkse personeelsnieuwsbrief heb weten te genereren, een productiviteitsniveau dat ik op mijn eigen werkkamer met mijn voortreffelijke Nespresso-machine zelden tot nooit weet aan te tikken. Ik zou bijna denken dat dat dagcoördinaat echt een fijne klus is. Bijna.