Agendabeheer

Iedereen die mij kent weet dat waar ik ben, mijn agenda ook is. Mijn papieren agenda wel te verstaan, want ik heb al sinds jaar en dag (nou ja, al sinds ze via KickStarter de wereld betraden) een Passion Planner,* en dat blijft voorlopig nog wel even zo. Ik mag dan wel heel enthousiast zijn over de trainingen van Structuurjunkie, maar overstappen op een van de planners die daarbij horen zie ik niet gebeuren, want een agenda is in mijn hoofd altijd een Passion Planner. Elke vrijdag plan ik de volgende week in, twee keer per maand zet ik de afspraken van de daaropvolgende maand in mijn agenda, net als steeds terugkerende taken op mijn werk. En tussendoor zijn er updates. Ik vermoed dat een ander dit als werk zou zien, maar voor mij is het me-time. Ik heb ook een digitale agenda, maar ik vind het heerlijk om al mijn afspraken, plannen en alles wat ik verder nog moet doen op een tastbare plek te hebben; als ik het overzicht even kwijt lijk te zijn, ga ik zitten met mijn agenda en mijn favoriete vulpen en dan ga ik net zo lang zitten puzzelen tot ik de rust weer terug heb. Het controleniveau dat ik over mijn agenda heb is niet voor iedereen weggelegd – daar moet je, vrees ik wel een bepaalde persoonlijkheidsstructuur voor hebben. Mijn baas noemt dat een dwangneurose, ik noem het ‘het gewoon fijn vinden om je shit op orde te hebben’. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden.

Sinds ik in de schoolleiding zit, is agendabeheer overigens een stuk moeilijker geworden. Tot dat moment was ik er namelijk in geslaagd om het volledige bestaan van Google Agenda te ontkennen (mijn digitale agenda is die van Apple), maar dat lukte niet meer, omdat ik nu kennelijk zo belangrijk ben dat andere mensen dingen in mijn agenda moeten kunnen zetten. In de digitale natuurlijk – van mijn papieren agenda blijft iedereen af, die zal ik tot de dood verdedigen, maar toen het eerste ‘Anderszins lieve dame van de administratie wil schrijfrechten in je agenda’-mailtje binnenkwam schoot ik toch wel even in een stuip. Alsof ze toestemming vroeg om op willekeurige momenten zonder het even te checken bij mij een vinger in mijn reet te steken. En het werd nog erger, want niet alleen de administratie, ook mijn collega schoolleiders kunnen van alles toevoegen, verwijderen en aanpassen in mijn agenda. Ik heb me er maar bij neergelegd, vooral omdat ik weet dat ik altijd nog mijn papieren vrind heb. Dat dat natuurlijk maar een schijn van autonomie geeft, want nu kan ik ook door anderen gemaakte afspraken erin schrijven en dat ik nu bij die rustgevende sessies niet alleen mijn agenda en mijn vulpen, maar ook een blanco roller nodig heb, neem ik dan maar op de koop toe: mijn Passion Planner en ik zullen tot het bittere einde doen alsof ik een klein beetje controle over mijn agenda, en daarmee mijn leven heb.

* Een leerling dacht dat een Passion Planner iets was wat ‘oudere mensen gebruiken om hun uitgebluste seksleven nieuw élan in te blazen’, maar dat is in mijn geval niet zo. Daar heb ik helemaal geen tijd voor.