Geen maat houden
Michel en ik zijn nog nooit in een casino geweest. Dat komt doordat we ons ervan bewust zijn dat dat wij daar een dodelijke combinatie zouden vormen. Dodelijk voor onszelf, niet voor het casino, overigens; voor het casino zou het echt een topdag zijn. Maar Michel is verslavingsgevoelig, en ik kan geen maat houden, dus ik denk dat wij na een half uur in Las Vegas allebei helemaal naar de financiële knoppen zouden gaan. Over Michel zijn verslavingsgevoeligheid laat ik me verder niet uit, behalve dat ik blij ben dat hij zich heeft gericht op relatief alledaagse zaken zoals bier, wijn en sigaretten, maar over het feit dat ik totaal niet in staat ben om ergens maat in te houden heb ik de laatste tijd nog best wel even na zitten denken. De belangrijkste reden hiervoor is dat ik in januari gestopt ben met lijnen en calorieën tellen (iets waar ik feitelijk ook geen maat in kon houden, want daar had ik een dagtaak aan) en sindsdien een flinke 8 kilo ben aangekomen, omdat ik, als ik mezelf gewoon laat gaan, kennelijk ook echt ga: mijn intuïtie is in die zin stuk dat ik alles lekker vind en niet kan inschatten of ik genoeg heb gegeten, waardoor ik al bijna 5 maanden eet alsof ik 1 minuut gratis winkelen in de supermarkt heb gewonnen. Uit de boeken die ik over intuïtief eten heb gelezen (ook dat past in het ziektebeeld, want ik heb er 4 gelezen en er liggen er nog 3 op de stapel) heb ik vernomen dat een dergelijke aanpassingsperiode op zich normaal is, maar ik vraag me af of die wel zo lang moet duren.
Ook buiten het eten heb ik problemen met bepalen waar de grenzen liggen. Zo heb ik op een gegeven moment Waterdrop ontdekt, handige ‘pilletjes’ die je in een glas warm of koud water doet, waardoor je water niet meer zo boring smaakt, compleet met een mooie accessoire-lijn van glazen, flessen en mooie meeneembekers. Dus ik kocht wat doosjes met Waterdrops en een beker, en daarna ging ik, in etappes los: bij elke release schafte ik weer wat aan, en nu staat er hier een boodschappentas vol met kekke flessen en watersmaakmakers. Dat zou best fijn kunnen zijn, maar ja, je hebt maar 1 fles tegelijk nodig, en op het moment drink ik liever kombucha. Kennelijk kan ik ook ineens ergens helemaal klaar mee zijn. En dat zou ik dan wel weer een handig persoonlijkheidskenmerk vinden als het gaat om iets anders waar ik geen maat mee kan houden: spelletjes op mijn iPad spelen, want daar kan ik echt uren van de dag op stukgooien. Ooit was het Tetris, de afgelopen jaren waren het Lily’s Garden, 1248, Airplane Chefs en Merge Dragons, en nu verlies ik zo veel quality time aan Love and Pies (het gaat over een bakker, niet over urine) dat ik me elke keer dat ik de app opstart afvraag of ik hem niet beter gewoon kan deleten. Maar ja, ik vind het zo leuk, en ik werk hard genoeg om ook te mogen pauzeren, en niemand heeft er last van; anders dan als ik naar het casino zou gaan, richt ik geen langetermijnschade aan op mijn financiën, en zolang ik de iPad niet meeneem als ik de deur uitga, is het relatief locatiegebonden. Desondanks vermoed ik dat ik binnenkort toch maar even op de delete-knop moet gaan drukken, want voor een game-verslaving heb ik echt geen tijd. Dan kan ik net zo goed naar Las Vegas verhuizen.