Lezen voor de lijst

Omdat ik zowel in de verjaardagslijst als in de goede voornemens een boekenquotum heb opgenomen (een van 47 en een van 52, dus die eerste haal ik sowieso), zit ik soms aan een relatief strak schema met betrekking tot wat ik lees, want ik moet dus een boek per week gemiddeld halen. Dat lukt eigenlijk altijd, vooral vanwege mijn handige vaardigheid in het afwisselen van lastige boeken, waar ik vaak lang over doe, met makkelijke boeken, waar ik snel doorheen raas. Die laatste categorie bevat boeken die ik puur voor de lol lees – meestal zijn dat thrillers, YA-boeken en een beetje chicklit, al pas ik dat laatste gedoseerd toe, want het kost me dure IQ-punten. De lastige boeken lopen uiteen in onderwerp en reden voor lastigheid. Zo doe ik relatief lang over sommige self-help boeken, vooral omdat ik me op een gegeven moment ga ergeren, heel lang over boeken die niet in het Engels of het Nederlands zijn geschreven (dat is eigenlijk altijd Franse literatuur, want mijn Duits is erbarmelijk en andere talen komen niet eens aan de orde) en nog langer over historische romans (want ik ben niet echt geïnteresseerd in verfrissende perspectieven op personages die ik al uit andere literatuur ken) of boeken met keiharde informatieve inhoud. In dat laatste kader heb ik mezelf gedwongen om ‘The Medici’ van Mary Hollingsworth te lezen, en de enige manier om daadwerkelijk ervoor te zorgen dat het geen gebed zonder end werd en ik de laatste pagina bereikte was het boek als apart aanvinkbaar item op de verjaardagslijst te zetten.

Ik kocht het boek in een impuls op Leiden Centraal, omdat ik de trein gemist had, en omdat het me begint op te vallen dat ik op sommige gebieden eigenlijk helemaal niks weet. Dit werd me ineens apert duidelijk toen ik met 2 van de 3 mensen met wie ik in de schoolleiding zit in gesprek was en zij ineens alles bleken te weten over pausen en welke paap uit welke beroemde doch corrupte Italiaanse familie kwam. Ik weet daar helemaal niks over – althans, net iets meer dan die leerling die dacht dat Leo X familie was van Malcolm X, maar ik heb geen idee wie nou van de Medici, de Borgia of de Borghese was, dus ik sta altijd een beetje te bluffen in Rome. Daar wilde ik wel wat aan doen, en dit boek leek me een mooi begin. Het duurde 4 weken om te lezen, dus mijn hele moyenne is naar de maan, maar nu weet ik wel dingen: Cosimo I (de tweede Cosimo, daar kan ik dus niet tegen) wilde zo graag dat de paus hem aardig vond dat hij allerlei nare antisemitische dingen deden; al die Medici heten hetzelfde dus de stamboom achterin bleek een essentiële tool; de bolletjes in het familiewapen zijn geen pillen (zoals ik altijd beweerde) en er zijn geen geattesteerde artsen in de hele familie, het waren namelijk bankiers; de mannen lieten hem overal inhangen zonder probleem maar de twee vrouwen die ook een beetje een leuk leven hadden (Dianora en Isabella) werden meteen omgelegd en Marguerite-Louise, de vrouw van Cosimo III, was een topwijf. Allemaal feitjes waarmee ik geen indruk ga maken op mijn collega’s, maar dat zij dan zo. Het boek is uit en nu ga ik weer even lekker een paar relaxede boeken lezen, want het is natuurlijk wel vakantie!