Bijna Kerstmis

Nog een paar dagen te gaan, en dan is het Kerstmis. Dit jaar voelt dat anders dan alle andere jaren tot nu toe: waar ik altijd enorm uitkijk naar Kerst, vind ik het nu vooral een hele hoop gedoe. Ik ben iemand die het geweldig vindt om mooie Kerstcadeaus te regelen voor familie en vrienden, en daar begon ik doorgaans al in september mee. Lijstjes maken, dingen zoeken, alles helemaal klaar hebben zodat ik in november tijdens Black Friday meer cadeaus voor mijn geld zou kunnen kopen, alles mooi inpakken en onder de boom leggen. Ik ging bijtijds op zoek naar een restaurant waar Michel en ik tijdens een van de Kerstdagen in een mooie outfit (die ik dan ook voor mezelf regelde) konden dineren en bestelde lekker veel eten voor de andere dag. Alles helemaal dichtgetimmerd, zodat ik optimaal kon genieten. Want ik vind Kerstmis altijd een van de twee mooiste feestdagen van het jaar (de andere is mijn verjaardag – wereldwijd wellicht maar wel ten onrechte een feestdag met minder standing) en ik kan dus enorm genieten van de voorpret. Maar dit jaar is het anders, want ik heb gewoon geen tijd. En als ik eerlijk ben, ook geen inspiratie. Dus ondanks mijn liefde voor Kerstmis vrees ik dat het dit jaar een beetje een matige gaat worden. Dat ervaar ik ergens als een gigantische nederlaag, want Kerst is mijn hobby. En nederlagen incasseren, dat is nou net iets waar ik heel erg slecht in ben.

Het is niet zo dat ik geen plannen heb gemaakt overigens. De Kerstboom stond op tijd, ik heb Christmas puddings gemaakt, er is een Kersttrui aangeschaft. Op de 23ste bereid ik een enorme turkey voor de eetclub waar ik lid van ben; dat levert op zich natuurlijk weer kilo’s gedoe op, want er moeten boodschappen gedaan worden bij meerdere winkels, in een tijd waarin ik gewoon op school moet zijn. Ik maak inmiddels steeds vaker gebruik van de thuisbezorgmogelijkheden van Albert Heijn, dus dat scheelt, maar de daadwerkelijke kalkoen en alle andere Engelse spullen die onmisbaar zijn voor het diner moeten uit Wassenaar komen, en daar moet ik dan weer een auto voor regelen. Ik heb met veel pijn en moeite de meeste cadeaus kunnen verzinnen, maar zowel met Michel als Lianne ga ik een nachtje weg en dat geven we aan elkaar, zodat we geen goedbedoelende rotzooi naar elkaar hoeven te slingeren. Ik heb eten besteld bij de Lindenhoff, dat ik zaterdag ga halen, en op Tweede Kerstdag slapen Michel en ik in het Okura Hotel en dineren we bij Yamazato. Dus op zich valt het allemaal wel mee, met die nederlaag, maar het voelt anders. Als ik in de badkuip in onze hotelkamer lig, zal ik daar eens rustig bij mezelf over te rade gaan. Tot die tijd blijf ik nog even als een bezetene heen en weer rennen om er toch nog iets feestelijks van te maken. Moet lukken toch? En zo niet, dan is er altijd nog volgend jaar. Kan ik daar mooi naar uitkijken.