Keihard de LIFFste

Het Leiden International Film Festival is al jaren mijn favoriete festival. Er was een tijdje concurrentie van het IDFA, het documentaire-festival, maar die liefde is een beetje bekoeld – deels doordat ik sinds COVID weinig zin had om in Amsterdam in een zaal vol internationale gasten te zitten, en deels omdat ze besloten hebben om de Q&A’s niet meer door externe mensen te laten modereren (‘dat doen we liever met mensen uit ons eigen team’). En ik had natuurlijk prima kunnen blijven gaan als bezoeker van het festival, maar daar bleek ik dus weinig zin in te hebben. Fictie is uiteindelijk mijn favoriete vorm van vluchtgedrag en als ik mijn film-kick lekker in Leiden kan halen, is het alleen maar beter. Dit festival heb ik extra mijn best gedaan, want ik had het doel om zoveel mogelijk films gezien, en dat is gelukt: ik heb in totaal 18 films gezien die op het LIFF geprogrammeerd waren, en ook nog 2 andere (The Warrior Queen en Wakanda Forever kon ik niet aan me bij laten gaan), zodat ik in 12 dagen, naast een volledige baan, dus 20 films aan mijn lijstje heb weten toe te voegen. Het festival begon traditiegetrouw met de feestelijke opening in de Stadsgehoorzaal, het enige glamour-event van Leiden, waar ik met Michel heen ben geweest en waar we The Banshees of Inisherin zagen: een mooi verhaal over 2 mannen op een Iers eiland, die eerst vrienden waren, en toen niet meer. Los van dat het een heel goede film was, smaakte het ook naar meer, dus het was maar goed ook dat ik zo woest met mijn Cineville-pas had gewapperd.

Tijdens dit festival heb ik meerdere ezels zien doodgaan en meerdere vingers afgehakt zien worden. Ik zag verbijsterend veel films waarin mensen zelfmoord pleegden of wilden plegen, wat niet per se een positieve invloed op mijn gemoedsgesteldheid had, en er waren nogal wat films met vrouwen die het moeilijk hadden. Mijn lievelingsfilm, naast de openingsfilm, was The Menu, een geweldige en nogal confronterende film voor mensen die van fancy restaurants houden, ik heb heel hard gelachen om Nude Tuesday, een bizarre film in een soort nep-Zweeds, waarbij het echte verhaal dus in de ondertiteling verteld werd, en ik vond Triangle Of Sadness, de winnaar van het festival in Cannes, tegelijkertijd fascinerend en overschat. Marcel, The Shell With Shoes On was een heerlijke feelgood-film en The Policeman (die ik online keek, maar die wel geprogrammeerd was, dus hij telt als LIFF-film) bevatte onverwacht veel seks, maar Harry Styles was een stuk beter dan in de vorige film waarin ik hem zag, dus ik klaag nergens over. The Son was erg indrukwekkend, en ik ben nu al vergeten waar I Hate My Dad precies over ging, al weet ik wel dat ik hem immoreel en aanstootgevend vond. Een boel variatie dus, en een heerlijke 12 dagen. Ik weet niet of het me volgend jaar weer gaat lukken om zoveel films te zien, maar ik gun het mezelf van harte. Hoe dan ook ga ik mijn best doen om mijn agenda voor die periode helemaal vol te plannen!