The end of an era

Toen ik op de middelbare school zat, droeg ik bijna alleen maar kleren van Mac & Maggie. De winkel waar ik ze kocht was in Maastricht, op de Grote Staat, en hoewel ik alles mooi vond (inclusief de dames die daar werkten – mijn stijliconen destijds), vond ik mezelf lang niet gaaf genoeg om alles te dragen, zodat ik me meestal bepaalde tot de wat neutralere kledingstukken, die desondanks toch bijzonder genoeg waren om er een beetje anders uit te zien dan alle kakkers bij mij op school, met hun merkkleding, spijkerbroeken en ruime overhemden. Ik droeg rokjes, jurken, en zwart. Heel veel zwart. In 1995, toen studeerde ik al, ging Mac & Maggie definitief dicht, maar ik was er al iets eerder klaar mee, want er was duidelijk een wissel van ontwerper geweest en ik vond de kleren gewoon niet zo heel leuk – het was niet meer zo dat ik mezelf er niet gaaf genoeg voor vond, ik vond het rare spullen, die ik liever niet aantrok. Ik heb een tijdje in een kledingvacuüm geleefd, tot mijn moeder mij attendeerde op Cora Kemperman. Die bleek de oude (en dus de goede) ontwerpster van Mac & Maggie te zijn geweest, en ze was voor zichzelf begonnen. De kleren waren iets minder gewaagd, iets duurder, iets beter van kwaliteit en pasten ook iets meer bij wie ik toen was en wat ik toen graag droeg: rokjes, jurken, en zwart. Heel veel zwart. Nog steeds.

Cora was er altijd voor me. Ik heb alle maten gehad, van XL ooit tot S nu, en er was altijd wel iets dat me stond of bij me paste. En dat gold voor veel vrouwen: men doet altijd schamper over de Cora Kemperman-vrouw, die net iets te zwaar is en dat compenseert door veel laagjes over elkaar te doen en er zo artistiekerig uitziet, maar daarmee doe je de ontwerpen echt tekort. Een ontwerper die mooie kleren in alle maten kan maken is al tamelijk zeldzaam, maar een ontwerper die kleren kan maken waarin mensen van alle maten zich daadwerkelijk prettig voelen is heel bijzonder. Zelfs toen ik op mijn allerzwaarst was kon ik slagen bij Cora Kemperman, en ging ik ook weg met het gevoel dat ik een mooie taille had, of goede borsten, of  een fraai stel benen: geen matig lichaam in mooie kleren, maar een lichaam dat er mocht zijn dat werd geaccentueerd door een voortreffelijke jurk. Er was geen Cora Kemperman in Leiden (gelukkig maar, dan was ik failliet gegaan), maar ik kon naar Utrecht, Amsterdam, Rotterdam en Maastricht (waar dezelfde dames werkten – nog steeds mijn stijliconen). Een paar jaar geleden ging Cora zelf met pensioen en nam haar nichtje het ontwerpen van haar over, maar toen zij er ook mee stopte, vond ik de kleren wel echt minder mooi worden. Desondanks was de mail over de faillissementsverkoop best wel een schok voor mij – Mac & Maggie was me al afgepakt, nu ook nog Cora?Het was waar en er kwam geen doorstart. Ik heb een tijdje getwijfeld of ik wel naar de faillissementsverkoop zou gaan; doorgaans is er tamelijk snel alleen maar rotzooi die niemand wilde hebben te koop en dat zou ik een behoorlijke afknapper vinden. Bovendien vond ik het al erg genoeg dat de winkels dicht gingen, dus het leek me niet ook nog nodig om er als een soort van aasgier boven te gaan hangen en nog even gauw mijn voordeel te doen bij andermans financiële malaise. Maar aan de andere kant: in de mails die ik kreeg stond dat de collectie regelmatig bijgevuld zou worden en de financiële malaise was er toch al, of ik kleren ging kopen of niet. En de basisshirtjes (ronde hals, mooie gedekte kleuren), die zou ik nooit meer ergens anders zo mooi kunnen kopen. Ik ben toch maar gegaan, gelokt door de mail waarin de korting inmiddels was opgelopen tot 75%, en ik heb van alles gekocht. Niet alleen basisshirtjes, maar ook jasjes en riemen. En natuurlijk ook rokjes, jurken, en zwart. Heel veel zwart. Ik weet niet of ik ooit een Cora Kemperman-vrouw in de meest klassieke zin van het woord geweest ben, maar ik denk niet dat ik ooit nog een merk ga vinden dat zo bij me past. Ik zie mezelf ook geen nieuwe persoonlijke stijl ontwikkelen, dus ik hoop maar dat ik het lang volhoud met de voorraad die ik vandaag heb ingeslagen. Bij het verlaten van de winkel heb ik de dames die er werkten (ik was in Rotterdam, dus mijn stijliconen uit 043 kan ik niet meer spreken) bedankt voor alles. Diezelfde dank zou ik bij dezen ook graag aan Cora Kemperman zelf willen betuigen.