Ons museum: Wandobjectje

Toen we nog vol in de lockdown zaten, heb ik in plaats van online kunst kijken, wat ik op zich theoretisch fijn vond,  want dan kon ik nog steeds naar kunst kijken, maar praktisch helemaal niet fijn, want ik had helemaal geen zin om online naar kunst te kijken – ik heb dus keurig gewacht tot ik weer lekker met mijn museumkaart kon wapperen. Inmiddels heb ik alweer mijn museumbezoek behoorlijk geïntensiveerd, maar wat ik ook heb gedaan, en dat heeft voor een deel te maken met No Spend 2021, want ik hou behoorlijk wat geld over, is kunst kopen. En dat betekent dat er hier in huis een paar nieuwe kunstobjecten zijn verschenen, dus voor de mensen die het nog steeds fijn vinden om online cultuur te halen presenteer ik een nieuwe aanwinst in de collectie Buijs-Herman.

In mijn eerste termijn als raadslid had ik alleen de portefeuille Cultuur. Dat was een enorme luxe, en dat kon eigenlijk alleen maar omdat D66 toen 12 zetels had in de raad. Ik hoefde er verder niets bij te doen en kon me volledig storten in het Leidse culturele leven. In die tijd heb ik gesprekken gevoerd met museumdirecteuren, artistiek leiders van theatergezelschappen en belangrijke lokale kunstenaars. Bovendien was ik zo’n beetje bij alles aanwezig, van openingen van tentoonstellingen tot filmfestivals, en ik vond het allemaal prachtig. Was het niet omdat ik naar iets aan het kijken was wat ik heel waardevol vond, dan was het wel omdat ik me geen aangenamere manier om aan mijn netwerk te werken kon voorstellen. Maar er waren ook minder leuke aspecten aan die portefeuille, en die hadden allemaal met geld te maken. De vorige wethouder Cultuur had nog een lekkere taakstelling (lees: bezuiniging) op de culturele sector gezet, die na 2014 uitgevoerd moest worden, en er moest sowieso nog meer gekort worden. Dat leverde natuurlijk een aantal moeilijke vergaderingen en nog moeilijkere beslissingen op, want veel instellingen kregen uiteindelijk minder geld. Iedere organisatie ging daar op zijn eigen manier mee om, maar het meest sportief was ARS, voluit Ars Aemula Naturae, de Leidse kunstenaarsvereniging. Ze gingen niet bij de pakken neerzitten en organiseerden een veiling met werk van de eigen leden. Ik mocht die veiling als veilingmeester leiden, en ik heb destijds mijn aanwezigheid daar verklaard als enerzijds veroorzaakt door mijn lidmaatschap van D66, toch de partij van de legendarische veilingmeester Alexander Pechtold, en anderzijds als een gouden kans om eraan bij te dragen dat de gevolgen van de bezuiniging voor ARS zo klein mogelijk zouden zijn – en dat is gelukt, want er is die middag een boel geld opgehaald.
Tijdens de COVID-periode ben ik benaderd om nog een keer een veiling bij ARS te leiden, en ik heb natuurlijk ja gezegd, want ik vond het ontzettend leuk om te doen. De uiteindelijke veiling is een aantal keer uitgesteld, zoals alles in 2020-2021, maar onlangs vond hij plaats, en, met uitzondering van een flinke uitglijder van de veilingmeester, is er weer een mooi bedrag opgehaald. En dit keer heb ik daar zelf aan bijgedragen, niet alleen door met de hamer te zwaaien, maar ook door twee werken te kopen (nou ja, namens mij te laten kopen, je kan moeilijk als veilingmeester zelf mee gaan zitten bieden). Een van die werken is dit met de hand uit rubber gesneden wandobjectje van Arjenne Fakkel, dat catalogusnummer 1 had en dus het eerste item was dat ik onder de hamer bracht. Ik vond het al meteen een heel leuk werk en ik wilde het graag hebben, en ik wist eigenlijk ook meteen al waar ik het ging hangen: vlak naast het Boijmans-boeket van Wandschappen, omdat het ook zo zwart is. Als ik op mijn bankje zit, heb ik een mooi uitzicht op deze combinatie, en ik word er nog steeds elke dag vrolijk van. En omdat mijn beide optredens als veilingmeester zo nauw samenhangen met mijn raadslidmaatschap, zal dit wandobjectje mij nog jaren nadat ik afscheid neem van de gemeenteraad herinneren aan al die prachtige ervaringen die de portefeuille Cultuur me heeft gebracht.