Literaire zaken

Op mijn ’46 dingen die ik wil doen voordat ik 47 word’-lijst staat, zoals elk jaar, het plan om evenveel boeken te lezen als ik jaren oud ben – dit jaar dus 46 stuks, en dat is op zich nooit een probleem, want ik neem me op 1 januari altijd voor om 1 boek per week te lezen, dus zolang ik nog onder de 52 ben volgt het succes van het ene plan automatisch uit het andere. Onlangs kon ik ook een vinkje op de lijst zetten, want ik heb de 46 boeken inmiddels aangetikt, dus het leek me wel een mooi idee om eens even terug te kijken op wat ik zoal heb mogen lezen. Het meest trots ben ik denk ik op het feit dat ik ‘Le livre des Baltimore’ van Joël Dicker heb gelezen, want dat was een behoorlijk dik boek en ik heb het in het Frans gelezen. Het was bij lange na niet het mooiste boek van het jaar overigens, en ik denk niet dat ik dat vind omdat ik allerlei nuances gemist heb die ik wel zou hebben meegekregen als ik het gewoon in een Nederlandse of Engelse vertaling zou hebben gelezen; prima verhaal, goed verteld, hier en daar een grapje. Het was zeker niet het enige dikke boek dat ik geconsumeerd heb, want ik heb ook ‘Dune’ van Frank Herbert (anders mocht ik van mezelf niet naar de film) en ‘To Paradise’ van Hanya Yanagihara gelezen. Dat laatste boek viel een beetje tegen, maar dat kwam vooral doordat het niet ‘A little life’, haar eerste boek, was, want dat is misschien wel Het Mooiste Boek Ooit.

Maar ik heb ook wat dunne en makkelijke boekjes gelezen om aan mijn moyenne te kunnen komen. Ik kreeg ‘Grote panda en kleine draak’ omdat ik opgevrolijkt moest worden, en las het in 17 minuten uit – het is een zen-achtig plaatjesboek, met weinig intellectuele stimulatie. Ik had me erg verheugd op ‘The Comfort Book’ van Matt Haig, zozeer dat ik de halve no spend 2021 heb zitten wachten tot ik het van mezelf mocht bestellen, maar het viel me enorm tegen. Gelukkig had ik ook die snel uit. ‘Ik ga leven’ van Lale Gül vond ik werkelijk verschrikkelijk; het is misschien cultureel gezien een belangrijk boek, maar het was zo slecht geschreven dat ik me er echt doorheen moest worstelen. Ik heb ook hier en daar wat boeken gelezen in het kader van de zelfontwikkeling: ‘Why I’m no longer talking to white people about race’ was een leerzame leeservaring, ‘Dear Good Morning’ dan weer een beetje niksig, en het nieuwe boek van Lianne, ‘Je kan het (doen)’ leest alsof je beste vriendin tegen je praat (en in dit geval is dat ook zo). Ik las boeken over intuïtief eten en fijne Young Adult boeken, zoals ‘Lore’ en ‘The Starless Sea’. Ik vond ‘Ready Player Two’ heerlijk om te lezen, net als ‘Crossroads’ van Jonathan Franzen en ‘Magpie’ van Elizabeth Day. En mocht iemand willen weten waar ik de tijd vandaan haal: die maak ik. Ik zet de wekker een half uur eerder en ga dan lezen, en als ik eenmaal begonnen ben, ga ik de rest van de dag in verloren momenten door. Heerlijk.