Trots op mezelf – november

Er zijn momenten in je leven dat je gigantisch veel te doen hebt, waardoor je moe bent en gefrustreerd en dat je denkt dat er helemaal niets is dat je hebt gedaan waar je trots op zou kunnen zijn. Althans, die momenten zijn er in mijn leven. In eerste instantie had ik dus weinig zin om de maandelijkse trots-update te schrijven, maar ja, ik heb het mezelf nu eenmaal voorgenomen en ik ben tot veel bereid, maar me niet aan mijn voornemens houden maakt daar geen deel van uit, en toen bleek dat ik, omdat ik even rustig ging zitten met een kop koffie, een kop thee, een glas water en mijn agenda, eigenlijk nog best een mooi lijstje kon maken, en dat dat dan weer een prima gevoel oplevert. Wat een mooi voornemen was het toch!

1. Ik heb me aangemeld voor een yoga-workshop van 3 uur (en hem ook gevolgd natuurlijk) over achteroverbuigingen, iets wat ik vroeger, toen ik heel veel yoga deed, heel leuk vond en waar ik ook goed in was, maar omdat ik door ouder en minder fit te worden een boel flexibiliteit en kracht heb ingeleverd inmiddels een beetje tegen opzag. Zo’n workshop heeft wel geholpen; los van dat het een andere yoga-stijl was, die minder meedogenloos is dan wat ik gewend ben, zodat er weinig dwang op zat, bleek ik na een uitgebreide warming-up meer te kunnen doen dan ik dacht.
2. Ik heb tijdens de herfstvakantie een wandeling van 12 kilometer in het bos gedaan – sterker nog, ik heb zelf voorgesteld om de wandeling van 12 kilometer te doen. Michel vond 5 of 6 ook wel prima, maar ik wist dat hij liever langer wilde wandelen en het was mooi weer, dus een ‘waarom niet’ leek me wel van toepassing. Het was eigenlijk best leuk en ook goed te doen (na de Nacht van de Vluchteling ben ik sowieso niet meer bang voor lange afstanden).
3. In de twee weken waarin het Leiden International Filmfestival gepland stond heb ik het voor elkaar gekregen om naast een volledige baan maar liefst 20 films te zien. Dat was natuurlijk vooral heel leuk, en als zodanig niet echt een prestatie om trots op te zijn, maar aan de andere kant kan ik wel trots zijn op het feit dat ik iets waar ik me heel erg op verheugde en wat belangrijk is voor mij in mijn agenda heb weten te krijgen naast alle dingen die ik ook al moest doen.
4. Ik heb ruim binnen de deadline alle gesprekken gevoerd met de mensen die ik als direct leidinggevende van mijn collega heb overgenomen en ook de lesbezoeken afgelegd. Ik merk bij mezelf dat ik het als schoolleider heel belangrijk vind om me aan deadlines te houden, nog belangrijker dan ik het in het algemeen vind, en kan er niet zo goed tegen als het niet lukt of als ik op het laatste moment haastwerk moet afleveren, en dat heb ik de afgelopen maand dus vermeden. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat er wel een nasty deadline aan zit te komen die ik misschien niet haal, maar dat zien we dan wel. Ik hoop in december trots te kunnen zijn dat ik hem wel gehaald heb.
5. Michel en ik hebben ons best gedaan om onze energie uitgaven zo laag mogelijk te houden, niet omdat we zulke woeste energieprijzen hebben (dat hadden we in het verleden al goed geregeld), maar uit overwegingen van duurzaamheid, wat tot gevolg heeft gehad dat we in oktober 22 slechts een derde van het gas dat we in oktober 21 hebben gebruikt. Daar mag Putin het lekker mee doen.