Muzikaal behang

De laatste tijd heb ik veel plezier van mijn Apple Music abonnement. Ik heb heel lang periodes gehad waarin ik altijd hetzelfde luisterde: zo was de soundtrack van Hamilton ook de soundtrack van de lockdown, want ik draaide hem tijdens het werken, tijdens het hardlopen en tijdens het boodschappen doen, en heb ik een aantal grote klussen gedaan met een specifieke plaat van Elbow op de achtergrond, zodat ik die voorgoed associeer met nare deadlines, wat jammer is, want The Take Off And Landing Of Everything is een prachtplaat. Nu werk ik steeds meer met heel specifieke muziek voor specifieke gelegenheden. Om te beginnen is er mijn hardloopplaylist, waarin ik alle nummers heb opgeslagen waar ik blij van word. Dat zijn jammer genoeg niet altijd nummers waar ik harder van ga lopen, maar goed, ik schijn dat hardlopen toch vooral voor mezelf te doen, dus als ik het op enig moment grappig vind om te rennen op Jeanny van Falco, Drunk (And I Don’t Want Go Home) van Elle King en Miranda Lambert of Something’s Jumpin’ In Your Shirt van Malcolm McLaren dan neem ik mijn erbarmelijke looptempo wel op de koop toe. De hardloopplaylist heeft dan weer een stevige overlap met de nummers die ik draai als ik mezelf even wil motiveren: Work B*tch van Britney Spears, I Ain’t Worried van OneRepublic of About Damn Time van Lizzo kan ik heel prima draaien tussen de bushalte en school, en als ik dan mijn kamer binnenkom ben ik er helemaal klaar voor.

Waar ik de hele vroege jaren van deze eeuw Norah Jones een beetje zijig vond (ik las ooit in een column dat Come Away With Me de plaat is die heterovrouwen opzetten als ze seks willen), betrapte ik mezelf er laatst op dat ik daar dus ineens behoefte aan had. Aan de plaat dus, niet aan seks. Kopje thee, niet al te fel licht en even dat zijige geneuzel van Norah Jones op de achtergrond. Als ik op school heel veel werk in heel weinig tijd gedaan wil krijgen, betekent dat tegenwoordig standaard dat de Backstreet Boys de soundtrack verzorgen. Dat is overigens de schuld van onze rector, die heeft de boybands teruggebracht in mijn aandacht, maar in middels ben ik bereid om lange tijd met harde stem te verdedigen dat Incomplete een geniale powerballad is. Bij een wollig melancholiek gevoel past Spinvis bij mij het beste, als ik vrolijk wil worden zijn er altijd nog de helden uit de jaren ’80, en als ik een geweldige dag heb gehad luister ik op weg naar huis One Day Like This van Elbow. Ik verheug me er ook erg op om, zodra er serieuze sporen van lente zichtbaar dreigen te worden, Mooi van Maarten van Roozendaal op repeat te draaien. Heerlijk is dat, onbeperkt kunnen beschikken over de muziek waar ik op elk willekeurig moment zin in zou kunnen hebben: motivatie waar nodig, ontspanning waar mogelijk, en lachend een rondje rond de Leidse singels, omdat Single Ladies van Beyoncé in de shuffle naar boven is gekomen. Dat soort muzikaal behang maakt mijn bovenkamer een stuk bewoonbaarder.