Stokstaartjes-modus

Ik kan heel hard werken. Ik schrijf hier veel over wat ik doe als ik niet werk, maar ik ben in staat om heel veel werk in relatief weinig tijd te verzetten, dus als ik veel tijd besteed aan mijn werk, verzet ik enorme hoeveelheden werk. Bovendien ben ik een enorme plantijger, zodat er schunnig veel in mijn agenda staat, en hoewel ik prima een grote smoel kan opzetten over hoe opstandig ik ben, voer ik keurig alle opdrachten uit, of ik ze nou van mijzelf, mijn baas, de fitnessinstructeur die in een app woont en dus nooit zal weten of ik het gedaan heb of niet, of een random self help-schrijver krijg. En dat gaat lang goed, want ik ben ook goed in pauzes nemen: een halfuurtje lezen, een solo date, even een aflevering van een serie kijken terwijl ik dineer aan mijn bureau, naar het station wandelen in plaats van de bus nemen, zodat ik rustig een podcast kan luisteren. Maar eens in de zoveel tijd lukt het me niet meer. Het werken lukt me wel, want ik blijf een opdrachtenuitvoerder, maar het rust nemen lukt met geen mogelijkheid. In zo’n periode zit ik nu; de afgelopen maanden is er van alles gebeurd op school waardoor er veel van mij verwacht werd, en ik heb alles gedaan, maar ik constateer nu dat ik in mijn eigen tijd niet meer in staat ben om gewoon even een beetje te dimmen, mijn boek te pakken en lekker te gaan zitten lezen.

Sterker nog, ik zit de hele tijd vol in wat ik stokstaartjes-modus noem: hyperalert, constant ongeconcentreerd om me heen aan het kijken en de hele tijd bezig met wat er verder allemaal gebeurt. Gisteren zat ik met Michel op een terrasje en hoewel ik me plechtig had voorgenomen om te genieten van het boek dat ik bij me had, kon ik niet langer dan 3/4 bladzijde lezen voordat ik me ineens iets herinnerde waar ik een aantekening van moest maken, mijn mail ging checken of in een app-groep waar ik niet eens in wil zitten ging kijken of er al updates waren. Ik weet heus wel dat het helemaal niet gezond is* om als een opwindautootje dat net iets te hard is opgewonden te blijven rondrennen, maar ik heb gewoon geen rust in mijn kont. En daar word ik dan weer zenuwachtig van. Maar ik heb besloten dat ik mezelf dan maar even moet dwingen om rust te nemen, dus toen Michel voorstelde om vanmiddag te gaan fietsen, heb ik hem in zijn eentje weggestuurd, zodat ik een beetje in huis kan lopen kniezen. Woensdagavond ben ik vrij (en is Michel weg) en hoewel ik die avond het liefst zou gebruiken om met een van al die vrienden die ik maandenlang verwaarloosd heb af te spreken, vermoed ik dat het voor mij het beste is om gewoon even alleen te zijn, en met mezelf te kijken of ik van het stokstaartje een incidentele luiaard kan maken. Want ik vermoed dat dat op de lange termijn het beste is.

* En ja, ik weet ook dat ik, als dit te lang doorga, echt in de problemen kom. Ik heb al eens een burn-out gehad, ik hoef er heus niet nog een. Ik heb mezelf in de gaten.