Time management

Eens in de zoveel tijd gooi ik mijn leven totaal om. Niemand merkt daar wat van, want de output blijft hetzelfde (alles door elkaar, veel output, veel tekst, veel klagen), maar voor mij verandert er van alles. Er was een tijd dat ik met verschillende boekjes met lijstjes werkte, maar ik heb de grote hoeveelheid boekjes inmiddels afgebouwd, zodat ik nu een papieren agenda heb met aan de linkerkant de week en aan de rechterkant een blad voor de doelen van die week. Ik kom aan dat systeem doordat ik in maart een dag met een coach mocht doorbrengen op kosten van de baas, en daar werd mij geadviseerd om minder met verschillende lijstjes te werken en meer volgens het systeem van Getting Things Done.  Ik ben vol goede moed begonnen: ik heb het boek gekocht, en toen ik het ging lezen was ik in eerste instantie heel enthousiast, want alles wat op je afkomt indelen in de categorieën ‘actionable’ en ‘niet-actionable’ (mijn blog, ik mag talen verhusselen als ik dat wil) en de categorie ‘actionable’ onmiddellijk ofwel doen (‘Can it be done in 2 minutes? If so, then do it.’) ofwel parkeren, en de dingen in de categorie ‘niet-actionable’ ofwel lozen ofwel delegeren ofwel plannen ofwel ook parkeren levert al met al een boel mentale rust op. Maar op een gegeven moment slaat het systeem op tilt en moet je een heleboel mapjes maken, met voor elke dag een map en een maandmap en een map per onderwerp en je moet een lettertang kopen en toen snapte ik het niet meer. Ik hou erg van mapjes, en ik wil stiekem heel graag een lettertang, maar dat ging echt te ver. Ik heb me gewoon beperkt tot het deel van het systeem dat ik wilde uitvoeren, en het deel dat me niet beviel lekker gelaten voor wat het was.

Maar soms ben ik ineens toe aan iets anders. Door een andere blog (de Self-Help Hipster, die is sowieso zeer aanbevelenswaardig) werd ik geattendeerd op de Pomodoro techniek, en dat leek me wel wat. Dus ik heb het boek gekocht en de app gedownload, en in sneltreinvaart ook het boek gelezen. Wat blijkt: de techniek is supereenvoudig. Je hebt een timer (in de vorm van een tomaat, zoals de schrijver van het boek ooit had, of gewoon als app, of die op je telefoon), die stel je in op 25 minuten, je werkt 25 minuten zonder afleiding aan een van tevoren vastgestelde activiteit, als de timer gaat stop je onmiddellijk en ga je 5 minuten chillen, en dan begint het circus weer van voren af aan. Na vier blokjes van 25 minuten mag je een half uur pauzeren. Je kan je afvragen of het nodig is om geld uit te geven aan een boek en een app voor iets dat zo niet complex is als dit, maar voor mij is dat wel nodig, want als ik iets lees, kom ik in de goede mindset. Ik heb nu 4 dagen gewerkt aan de hand van deze techniek, en ik moet eerlijk zijn: het werkt. Ik heb ontzettend veel gedaan, zonder me te laten afleiden. Bovendien weet ik nu hoe lang het duurt om dingen te doen, zodat ik volgende keer als ik een toets van klas 5 moet nakijken weet dat ik 4 Pomodoros (en dat is een van mijn belangrijkste bezwaren tegen het systeem, het meervoud van pomodoro is NIET pomodoros) nodig heb, en dat het ongeveer 1 Pomodoro kost om ’s ochtends de mail te doen, de admi bij te werken en te verzinnen wat ik de hele dag zal gaan doen. Lekker overzichtelijk. Lekker rustig ook: ik weet wat ik van mezelf verwacht, ik vind het tikken van de app geruststellend, en ik heb het gevoel dat ik mezelf door die blokjes tijd in te plannen echt help om mijn doelen voor de dag te bereiken. En dat is echt wel een vooruitgang.