Voor mezelf zorgen

Toen ik afgelopen weekend in bed lag omdat ik doodging van de verschrikkelijke ziekte waarmee God mij had geslagen* had ik genoeg tijd om rustig na te denken over allerlei essentiële levensvragen. Zo heb ik me afgevraagd of ik nog meer kleren voor de gym nodig heb (antwoord: ja, want ik heb onvoldoende sportbeha’s en dan moeten daar natuurlijk outfits bij), of ik me dinsdag ziek zou melden als ik me nog ellendig voelde (antwoord: nee, want ik moest heel veel doen op school en een dag missen zou me alleen nog maar meer problemen opleveren) en of ik eigenlijk wel goed voor mezelf zorg. Het antwoord op deze laatste vraag vond ik moeilijker te geven. Als je in bed ligt omdat je je beroerd voelt, zou je daaruit af kunnen leiden dat je jezelf een beetje verwaarloosd hebt, maar aan de andere kant: ik ken mensen die 10 dagen uit de roulatie zijn als ze 2 keer niezen, dus een verloren weekend valt in dat opzicht wel mee. En ik doe genoeg dingen die ik op het lijstje ‘dingen die ik doe om voor mezelf te zorgen’** zou kunnen zetten: 4 keer per week sporten, 1 à 2 keer per week yoga, ik eet doorgaans heel gezond en verstandig, ik zorg er altijd voor dat mijn nagels keurig gelakt zijn, ik ga 1 keer per week onder de zonnebank zodat ik er niet uitzie als een bleek spookje en soms trakteer ik mezelf op een massage.

Maar aan de andere kant doe ik behoorlijk wat dingen die helemaal niet bijdragen aan zelfzorg. Ik slaap structureel te weinig (meestal 5 uur per nacht), ik haal bijna nooit mijn make-up van mijn hoofd voordat ik naar bed ga (ik krijg die gewoonte er maar niet in), mijn huis is in tegenstelling tot de minimalistische zen-tempel waarin ik in het diepst van mijn gedachten zou willen leven een gigantische chaos vol spullen en ik krijg het, ondanks mijn handige agenda, maar niet voor elkaar om een middag vrij te maken om gewoon even lekker te niksen. Toen B en ik elke vrijdag hadden gereserveerd om samen aan ons gezamenlijk bedrijf, kwam het vaak zat voor dat hij met een blik op mijn opgefokte hoofd constateerde dat het kennelijk niet het moment was om recepten te schrijven, maar wel om, zoals hij zei, ‘even normaal te doen’, waarop we naar de bioscoop gingen, of gingen midget-golfen, of hij me op de bank zette met thee en Netflix, zodat ik een middag apathisch voor me uit kon staren. Want down-time plannen, daar ben ik dus echt heel slecht in, en nu B en ik elkaar niet meer elke vrijdag zien (in Zuid-Afrika wonen is in die zin wel een belemmering), zal ik de verantwoordelijkheid om voor mezelf te zorgen toch echt zelf op me moeten nemen. Dus dat wordt voorlopig even mijn nieuwe project: zorgen dat ik genoeg slaap (laten we beginnen met minimaal 6 uur per nacht, dat ik hier en daar een uurtje niks doe, dat ik mijn huis een beetje op orde krijg en dat ik niet elke ochtend met een volledig opgemaakt gezicht wakker word. En dan zien we wel wat daar voor grootse dingen van komen. Er is hoop.

* Ik had een flitsgriepje en ik ben atheïst. Maar een beetje drama doet het goed als opening.

** Nee, ik heb niet zo’n lijstje. Zelfs ik trek weleens een grens.