Complimenten

Volgens mij is er niemand die het niet leuk vindt om een compliment te krijgen. Het is niet altijd makkelijk om op een compliment te reageren – een eenvoudig ‘dankjewel’ voelt vaak een beetje niksig, dus vaak zijn mensen geneigd hetgeen waarvoor het compliment gegeven wordt af te zwakken. Ook ik reageer weleens op ‘Wat een mooie jurk heb je aan’ met de mededeling dat ik hem al heel lang heb, of dat hij goedkoop was, of dat ik er zelf nogal twijfels over heb. Alsof iemand die iets aardigs wil zeggen over wat ik aan heb echt wil weten dat ik het ooit voor een schijntje bij de Zara heb gekocht en dat het eigenlijk niet zo goed past. Maar wat ik dan wel moet zeggen – geen idee. Misschien toch maar ‘dankjewel’, of een compliment terug geven. Maar ja, ik ben zelf niet zo heel goed in complimenten geven. Ik heb weleens ergens gelezen dat iemand complimenteren met zijn of haar outfit bijvoorbeeld niet door iedereen als compliment wordt gezien, omdat kleren aantrekken niet echt een prestatie is, en dat dat ook geldt voor iemand complimenteren met aangeboren kwaliteiten. Ik begrijp heus wel dat sommige mensen worden geboren met mooi haar en dat sommige mensen keihard moeten werken om geen treurige bos pluis op hun hoofd te hebben, en kleren kan je gewoon kopen, maar daar staat tegenover dat sommige mensen tijd, zorg, aandacht en creativiteit in hun uiterlijk steken, dus daar mag je best wat van zeggen.

Aan de andere kant is er ook nog het feminisme – ik complimenteer een vrouwelijke leerling liever met een intellectuele prestatie dan met kledingkeuze, want persoonlijke ontwikkeling vind ik nogal belangrijk, hoewel ik zie hoe ontzettend veel creativiteit sommige meiden in hun kleren steken en ik zou het bijna jammer vinden om daar geen aandacht aan te besteden. Het is dus lastig om een goed compliment aan de goede persoon te geven. De laatste tijd krijg ik complimenten om redenen waarvoor ik zelf nooit zou hebben gedacht dat ik daar ooit waardering voor zou krijgen – gisteren bij de sportschool voor de kracht in mijn schouders, vorige week voor mijn core (waar een jaar corona-fitness allemaal niet goed voor is). En dat terwijl ik mezelf nog zie als sporter tegen wil en dank. En ik hoor regelmatig positieve dingen over mijn discipline, en dat voelt best raar, omdat ik mezelf nooit als gedisciplineerd zou omschrijven. Maar ja, misschien is dat wel de echte functie van een compliment: als je ziet of hoort hoe iemand anders je ziet, kan je het gebruiken om je zelfbeeld aan te passen of bij te schaven. Ik zou mezelf best graag willen zien als iemand die gedisciplineerd en fit is – en als andere mensen me zo zien, waarom zou het dan niet zo zijn? Nou nog even een goeie reactie verzinnen, want ik vermoed dat ‘als jij dat zegt, zal het wel zo zijn’ ook niet helemaal sociaal wenselijk is… Als jullie tips hebben, hoor ik het graag!