Toch niet gek

Ik sta altijd vooraan om mannen erop te wijzen als ze zitten te mansplainen. Heerlijk is dat – er is weinig zo lekker als een gast die denkt dat hij mij iets moet uitleggen waarvan hij op zich zou kunnen weten dat ik al lang meer van dat onderwerp weet dan hij aanspreken op zijn gedrag. Laatst heeft een leerling een foto gemaakt van mij en een collega en die naar mij geappt met de tekst ‘Kijk mevrouw, een foto waarop meneer x u aan het mansplainen is’, en het mooie was dat ik nog precies weet waar we het over hadden: de meneer x in kwestie was me aan het uitleggen hoe de overgang werkt. Ik ben een vrouw van 46, vriend, val me niet lastig. Maar goed, er is nog een trucje in dezelfde sfeer, en daar ben ik kennelijk minder alert op. Ik heb het over gaslighting, een vorm van manipulatie waarbij mensen gaan twijfelen aan hun eigen gezonde verstand. Dit is mij dus laatst overkomen bij de kaakchirurg, waar ik heen ging na de hele Rome-reis verschrikkelijk veel pijn aan mijn kaak te hebben gehad, compleet met eerst een enorme zachte zwelling in mijn wang, en daarna een harde klont bij mijn keel, niet kunnen kauwen of überhaupt mijn mond open kunnen doen. Ik was naar het ziekenhuis verwezen door de tandarts, die een foto van mijn kaak had gemaakt en had besloten dat mijn verstandskies eruit moest, maar ik moest eerst een week antibiotica slikken om de ontsteking weg te halen. De kaakchirurg bekeek de foto en deelde me mee dat die kies gewoon in mijn mond zou blijven, want waar ik last van had was spierverkramping door stress.

Stress. En dat terwijl ik het gewoon heel erg naar mijn zin heb op mijn werk, leuke dingen doe in mijn eigen tijd, fijne vrienden en een lieve partner heb. In eerste instantie dacht ik: ‘Ik ben toch niet gek?’, maar toen ben ik op zoek gegaan naar redenen waarom ik toch stress zou kunnen hebben, want die hoogopgeleide witte meneer zou het toch wel beter weten dan ik. Dus ik maakte een lijstje van dingen die me zwaar vielen, zocht een paar keer de confrontatie op en ging vooral heel uitgebreid een keiharde confrontatie met mezelf aan: als ik het voor elkaar krijg om met mijn meedogenloze benadering van mezelf ervoor te zorgen dat ik een enorme ontsteking krijg, die volgens de tandarts levensbedreigend had kunnen zijn, dan moet ik echt heel nodig even anders met mezelf om leren gaan. En daar ben ik best een tijdje intensief mee bezig geweest. Maar toen ging ik terug naar de tandarts, die woedend werd toen hij zag dat mijn verstandskies nog in mijn smoel zat, want inmiddels had ik geen acute maar een chronische ontsteking in mijn kaak en moest dat kreng er alsnog uit. Het was dus wel gewoon iets echts en niet iets dat ik zelf gemaakt had met al die ongeuite stress waar de kaakchirurg mij van beschuldigd heeft. Jammer dat ik nu alsnog een pijnlijke ingreep krijg, maar er is ook goed nieuws: ik ben toch niet gek.