50 keer chillen in de bios

Behalve het streven om 46 boeken te lezen voordat ik 47 word, een doel dat ik al gehaald heb en waar ik ook al over geschreven heb, stond op mijn verjaardagslijst het voornemen om 46 films te zien. Ook dat is ruimschoots gelukt: ik heb 50 films gezien die ik nog niet eerder had gezien (er waren ook wat rewatches: The Goonies, Ghostbusters, Amélie en Stand By Me en er was een documentaire, a-ha the movie; die tellen voor deze lijst niet mee). Ik heb flink wat films in het superhero-genre gekeken: Wonder Woman 1984, Black Widow (3x), Suicide Squad, The New Mutants, Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings (2x), Venom: Let There Be Carnage, Eternals, Spiderman: No Way Home, The Batman, Morbius, Dr. Strange and the Multiverse of Madness (2x) en tot slot gisteren nog even Thor: Love And Thunder. Mijn favorieten waren Black Widow en Shang-Chi; Morbius was echt verschrikkelijk, The New Mutants deed me weinig, Eternals bevatte zelfs voor mij te veel superhelden en Dr. Strange viel erg tegen. Op het Leiden International Film Festival zag ik een boel films, waarvan ik Nowhere Special kan aanbevelen aan eenieder die gedeprimeerd wil raken door een op zich prachtige film en Riders Of Justice een van mijn favoriete films ooit is. Ik heb een boel films meerdere keren gekeken, maar deze had ik vaker willen zien. Druk (zo heet hij in het Deens, in het Engels heet hij Another Shot), ook met Mads Mikkelsen, zag ik dan weer twee keer, maar vond ik een stuk minder gaaf.

Er waren Kerstfilms: Happiest Season, Single All The Way, A Boy Called Christmas en The Gremlins (tijdloze klassieker die ik nog nooit had gezien). Er waren musicals: Everybody’s Talking About Jamie,  West Side Story, Tick Tick Boom! en Encanto (die ik echt oprecht upsetting vond maar die je kennelijk prima met kleine kinderen kan kijken). Er waren groots opgezette spektakelfilms: The House of Gucci (zo afschuwelijk overgeacteerd door een als een soort make-up power-play opgemaakte Jared Leto dat ik er niet echt van kon genieten) en Elvis (hetzelfde, maar dan met Tom Hanks). Everything, Everywhere, All At Once vond ik bizar, Free Guy vond ik heerlijk, Licorice Pizza deed mij minder dan iedereen die hem zo geweldig vond, Dune was mooi om te zien maar niet per se het lezen van 750 pagina’s science fiction waard, tijdens The French Dispatch vocht ik, zoals bij alle films van Wes Anderson tegen de slaap en Meskina vond ik een bijzondere ervaring, omdat ik zo overduidelijk niet de doelgroep was van de film. Ik genoot het meest van de films die een vervolg boden op films uit de jaren ’80; ik vond Ghostbusters: Afterlife al mooi genoeg om twee keer te zien, maar Top Gun: Maverick is wat mij betreft de film van het jaar. want die vond ik zo geweldig dat ik er maar liefst vier keer heen ben gegaan, en ik sluit niet uit dat er nog een vijfde komt. Mijn Cineville-pas blijft een van mijn favoriete life-accessories, en ik heb voor de zomervakantie een Pathé Unlimited kaart, dus ik blijf nog wel even terugkeren naar de bioscoop. Als je weet wat je happy place is, ben je een sukkel als je er niet bijna wekelijks te vinden bent!