Een tegenophikklus geklaard

Er zijn klussen die je maar niet gedaan krijgt. Of in elk geval, die ik maar niet gedaan krijg. Het aanschaffen van een nieuwe bank is bijvoorbeeld een klus waar ik al jaren tegenop hik. Michel overigens ook, dus dan kan het zomaar gebeuren dat er jarenlang helemaal niks gebeurt, en dat terwijl onze bank een aanfluiting* is, en dat is hij al jaren, maar een nieuwe kopen, ho maar. Het zijn er eigenlijk twee, een driezits en een tweezits, die ik ooit voor wat ik toen heel veel geld vond hebt gekocht bij een winkel die er graag vanaf wilde, omdat iemand ze besteld had, een aanbetaling had gedaan, en toen nooit meer was teruggekomen, en de markt voor een set donkerpaarse leren banken bleek zeer beperkt. Ik heb het bedrag er ruimschoots uitgehaald, want ik kocht ze toen ik met mijn vorige vriend verhuisde naar het appartement waar we later uit elkaar zijn gegaan, en Michel en ik zijn inmiddels bijna 25 jaar bij elkaar. Dat ze aan vervanging toe zijn ligt overigens niet aan de leeftijd, maar aan de enorme hoeveelheid slijtage waaraan ze onderhevig zijn geweest (er zitten serieuze gaten waar Michel 25 jaar lang met zijn voeten op de bank heeft gezeten), de invloed van katten die te lui zijn om naar de krabpaal te lopen en brandgaatjes van verschillende formaten (Michel rookt gezellig thuis, en soms valt er een askegeltje, maar er was laatst een bescheiden brandje). Kortom, het is al heel lang tijd om een nieuwe bank te kopen.

Maar zo eenvoudig is dat soort dingen niet, want ik kan bijna alles online kopen, maar op je nieuwe bank wil je toch wel even proefzitten. En om dat te kunnen doen, moet je naar een bankenwinkel, of een meubelwinkel, en die bevinden zich doorgaans op meubelboulevards, en los van het feit dat niemand die goed bij zijn verstand is zin heeft om een vrije middag te besteden aan het naast elkaar leggen van 340 kandidaatbanken in 72 winkels op een meubelboulevard, heb je een auto nodig om bij zo’n hels oord te komen. En wij hebben geen auto, dus het ging niet. Jammer maar helaas. Maar ja, onze banken zien er niet uit, dus toen we met Hemelvaart een auto konden lenen, zijn we toch maar naar een meubelboulevard getogen. Daar bleek het heel simpel: we gingen de winkel in waar ik online een reëele optie had gezien, liepen in een rechte lijn naar een ander model, kozen uit het stalenboek voor ieder van ons een mooie bekleding en meldden ons bij de mevrouw achter de balie die ons 2 minuten daarvoor nog ‘goedemiddag’ had gewenst met de mededeling dat we wilden afrekenen. Bleek het toch een klus te zijn die Michel en ik heel simpel kunnen maken. Ongetwijfeld zijn er meer mooie banken op de wereld, en waarschijnlijk zelfs op de meubelboulevard waar wij waren, maar dat zullen we nooit weten. Eind augustus hebben wij 2 nieuwe banken waar we heel tevreden over zijn, en daar gaat het maar om!

* Mocht je, als je de foto ziet, denken ‘Dat valt best mee met die banken’: deze foto is uit 2014.