Werkplekken

Als ik thuis werk, zit ik aan de eettafel. Maar die functioneert eigenlijk alleen als eettafel als we visite hebben, want ik heb inmiddels zoveel werkspullen op tafel liggen dat het meestal makkelijker is om op de bank te eten. M noemt dat hoekje van ons huis ook mijn ‘kantoor’, en daar heeft hij wel een punt. Ik heb er een grote hoeveelheid mappen staan, een handige pennenunit, een opvangbak voor nog niet gesorteerde papieren en een zwarte doos waarin ik troep verstop, zodat mijn werkplek in elk geval optisch netjes is. Het grote voordeel van thuis werken is dat ik me er niet voor hoef aan te kleden: niemand ziet aan wat ik produceer of ik dat in mijn badjas of zonder make-up heb gedaan, dus waarom zou ik me uitsloven? En ik kan mijn eigen muziek draaien, ook altijd prettig.

Maar ik werk niet alleen daar, want ik vind het leuk om op verschillende plekken te werken. Toen B en ik met spooons begonnen, hadden we het woeste plan om zodra we goed verdienden aan het bedrijf een woonboot als kantoorpand te nemen. In de tussentijd zouden we met onze laptops in de horeca gaan zitten. Dat was ook handig, want dan konden we gewoon doorwerken terwijl we allerlei koffie dronken en uitsmijters zaten te eten, zodat zouden we geen tijd die we wilden besteden aan hardcore geld binnenslepen hoefden verspillen met eieren bakken. Inmiddels hebben we nog lang niet genoeg verdiend voor spooons central, sterker nog, vooralsnog is onze omzet niet zo groot dat we de cappuccino’s die we tijdens het overleg drinken ermee kunnen betalen, maar met met mijn MacBookje in een café werken vind ik nog steeds prettig.

Het allerliefst zit ik bij Anne & Max in Leiden. Daar zijn ze heel aardig, de koffie is goed, de WiFi doet het meestal en ze hebben goeie salades. En ze vinden het niet erg als ik een aangepaste versie van hun gerechten bestel; ik vind de veggie-salade erg lekker, maar ik vind humus en avocado ook belangrijk, en als ik het vraag voegen ze die dingen gewoon toe voor me. Ik ben daar eigenlijk elke maandagmiddag en inmiddels roepen ze ‘Tot volgende week!’ als ik wegga, en dat is voor mij heel prettig. Want hoewel ik niet in mijn eigen huis werk, wil ik me wel graag thuis voelen, en als ze mijn schema zo goed kennen dat ze weten wanneer ik kom, ben ik prima geslaagd in mijn territorium-afbakening.

Mijn verslaving aan de Oathie-bagel van Bagels & Beans heeft ertoe geleid dat ik daar ook weleens zit. Eigenlijk altijd als ik trek heb in zo’n zandloperbroodje, want dan neem ik de laptop mee als dekmantel, zodat ik kan doen alsof het daarom gaat. Ze hebben daar namelijk ook WiFi, en cappuccino met soyamelk en lekkere sapjes. Er is bij Bagels & Beans wel veel meer herrie dan bij Anne & Max, zodat ik me daar minder goed kan concentreren. Althans, op mijn werk: ik kan me voortreffelijk concentreren op de gesprekken die ik afluister bij bakfietsmoeders (‘Ooooh, ik weet niet wat ik moet bestellen, alles is zo lekker… Heerlijk hè, even een ochtend zonder de kids’) en de studentes (‘Ik heb die dude via Tinder opgepikt, echt heel leuk, en mijn cordial vond hem ook lekker’). Maar goed, als verandering van spijs eten doet, doet verandering van werkplek schrijven – en de drie plekken waar ik op het moment met mijn laptop neerstrijk, leveren vooralsnog plenty productiviteit op. Ik ga nog even zo door dus!