Winterdip

Ik heb het zo ontzettend gehad met het constante slechte weer. Ik zit in mijn kantoor (de eettafel, ik heb geen echt kantoor), onder het koepeltje dat in de uitbouw zit, en ik luister voor de duizendste keer deze winter naar het geluid van allerlei ongein die uit de lucht valt. Misschien is het regen, misschien is het hagel, misschien natte sneeuw – het zouden ook sprinkhanen kunnen zijn. Het kan me niet schelen wat het is, maar ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik heb het koud. Het is ook koud. En niet van die fijne kou, dat je je lekker warm aankleedt en dan met het gevoel van koude lucht op je gezicht een café inloopt en warme chocolademelk drinkt, nee, van die irritante vervelende rotkou, dat je voor de tweede keer op een dag natregent, en dat je dat op zich niet merkt, want je jas was nog nat van de eerste regenbui en natter dan nat kan niet. Je kan dan wel in een café gaan zitten, en zelfs warme chocolademelk bestellen, desnoods met die stupide mini-marshmallows (want we doen toch al alsof we in America wonen), maar het maakt toch geen reet uit, want je bent natgeregend tot op je onderbroek, en daar wordt iedereen chagrijnig van. Daar komt wat mij betreft nog bij dat het ook nog de hele tijd donker is, en dat ik eigenlijk gewoon wat zon nodig heb, en wat warmte. Het is al Kerstmis geweest, dus de winter heeft me niets meer te bieden.

Ik ben niet depressief van aard, of althans, dat ben ik (sinds de burn-out) op zich wel, maar niet heel erg en ik weet er meestal prima mee om te gaan, maar van een eeuwigdurende winter in combinatie met een overvolle werklast komt het in volle hevigheid aanstormen. Ik zou het liefst nu naar bed gaan en pas weer naar buiten komen als het 15 graden of warmer is, met een 0% regenkans. Ik probeer de somberheid waarmee ik door het weer besmet ben geraakt te compenseren door mooie winterjassen, prachtige mutsen, kleurrijke maillots, fijne sjaals en soep, maar het mag niet baten. Omdat ik het de hele tijd koud heb, heb ik een kruik voor mezelf besteld, een supermooie, die me zeker blij zou kunnen maken, ware het niet dat hij pas op 12 februari bezorgd zal worden (om de mail waarin mij dit werd medegedeeld heb ik 17 minuten gehuild, dat zegt genoeg, lijkt me). En mijn hele lijf doet pijn – volgens mij deels doordat ik het de hele tijd koud heb, en deels doordat ik totaal opgefokt ben, en dat komt deels doordat ik het de hele tijd koud heb. Ik kan niet op vakantie naar een warm land, want ik moet lesgeven (en ik verbrand overigens onmiddellijk in de zon, maar dat is zomergezeur). Kortom: ik zal ermee moeten leven. En dat valt me ontzettend zwaar op het moment.