Even niet thuis werken

Op ongeveer 200 meter van mijn huis, in het voormalige wachtgebouw van de Morspoortkazerne (die er niet meer is) is al een tijdje een hotel gevestigd. Toen ze net open waren, heb ik mezelf daar naar binnen gebluft en gevraagd of ik naar de kamers mocht kijken, want ik hou heel erg van hotels. De kamers waren prachtig en het leek me heerlijk om daar te slapen, maar de kans dat ik ooit in dat specifieke hotel een kamer zal boeken is natuurlijk superklein – het maakt niet zo heel veel uit waar ik vandaan kom, die extra 200 meter lopen naar huis zal toch eigenlijk altijd wel lukken. Maar goed, je kan natuurlijk altijd dromen. En begin deze week bleek dat de corona-crisis dan toch 1 positief ding in mijn leven heeft gebracht, want ik zag in het raam van Boutique Hotel d’Oude Morsch, zo heet het hotel, een briefje hangen waarop stond dat het mogelijk was om daar voor een dag een kamer te huren. Voor €49 inclusief lunch kon ik van 10.00 tot 17.00 in mijn eigen hotelkamer rustig werken, waarbij ik ook nog onbeperkt gebruik kon maken van de waterkoker en het Nespresso-apparaat. Dat was sowieso al fantastisch, en het werd alleen nog maar mooier toen ik het aan Lianne vertelde en zij ook wel mee wilde. Ik mis haar namelijk enorm, en toen ik na wat heen en weer mailen met het hotel 2 kamers had geregeld met een tussendeur die we open konden zetten, zodat we dus altijd op minimaal 1,5 meter van elkaar konden zijn, hebben we de rest van de week elkaar elke dag geappt dat we er ZOVEEL ZIN in hadden. En dat hadden we ook.

Een van de mooiste dingen die je als mens kan overkomen, is als de werkelijkheid voldoet aan de hoge verwachtingen die je ergens van had. En dat gold voor deze dag in het hotel: ik heb ontzettend veel gedaan (een opdracht voor de cursus culinair schrijven, een blogplan voor de komende week gedaan, gewerkt aan een aantal lijstjes die ik nog wilde opstellen en in alle rust over een paar creatieve plannetjes nagedacht) en ik kon in de pauzes die we hadden (Lianne en ik werken allebei volgens de pomodoro-techniek, dus elke 20 minuten hadden we 5 minuten, en na 4 blokjes zelfs een kwartier) door de open deur heerlijk bijkletsen met iemand die ik al weken niet meer live had gezien. Bovendien kregen we een heerlijke lunch en er was fijne thee op de kamer (dus niet de diepe teleurstelling die je voelt als je je verheugt op thee en je krijgt Pickwick). En ik was even een dagje ergens anders dan thuis – dat is ook wel eens prettig voor de mens. Er is een hele website met hotels die beschikbaar zijn om overdag in te werken, en er is er nog eentje waar ik heen zou kunnen zonder met vervoer in de knoop te komen, want ik heb geen auto en om hiervoor in de trein te gaan zitten vind ik frivool en onnodig, maar ik denk eigenlijk dat ik binnenkort nog een dagje in het wachtgebouw ga pakken. Heb ik meteen weer wat om me op te verheugen!