Sneeuw

En toen was het ineens winter. De hele winter hebben we regen gehad en nu heel Nederland (nou ja, de hele wereld, denk ik) zich langzaam begint te verheugen op de lente, want wie weet brengt beter weer wat versoepeling van de maatregelen met zich mee omdat we naar buiten kunnen, besluit de natuur dat het tijd is voor een nabrander van de winter en ligt er ineens overal sneeuw. Ik heb de indruk dat iedereen er nogal blij mee is, want we kunnen met zijn allen, natuurlijk op anderhalve meter afstand  en uitsluitend met de eigen familie, buiten gaan spelen: op social media regent het foto’s van volwassenen en kinderen op een slee, sneeuwengelen en mensen die met een knappe muts op een selfie hebben gemaakt. En ik kan het me ook heel goed voorstellen, want het is een welkome variatie op alle dagen van de afgelopen maanden, die min of meer hetzelfde zijn geweest: we stonden op, gingen achter de computer, sportten misschien een beetje, deden boodschappen, kookten en gingen de hele avond achter de televisie hangen. Het weer was eigenlijk irrelevant: als het regende deden we boodschappen in de regen en stelden we het hardlopen uit, en als er een matig zonnetje was deden we boodschappen in het matige zonnetje en overwogen we het hardlopen alsnog uit te stellen, maar gingen dan toch maar, want voor morgen was er regen voorspeld. Maar nu er sneeuw ligt hebben we ineens een volkomen ander dagprogramma, met buitenspelen voor volwassenen en kinderen, gevolgd door warme chocolade met slagroom, want die hebben we gisteren natuurlijk in huis gehaald. Althans, de rest van de wereld.

Ik voel de magie eerlijk gezegd niet echt. Daar heb ik wel een paar redenen voor. De eerste is een combinatie van fysieke malheur, want ik heb last van die schimmelinfectie aan mijn gezicht, en daar word ik chagrijnig van, en mijn rug doet pijn van toen ik, ruim voordat er sneeuw lag, op mijn plaat ben gegaan. Bovendien hou ik in het algemeen niet zo van kou en heb ik geen kind om uit te laten. En er zijn nog wel wat praktische overwegingen om niet juichend naar buiten te kijken in de wetenschap dat het de komende dagen zal blijven sneeuwen en vriezen: ik verwacht een pakket waar zo’n beetje de halve school op zit te wachten dat nu niet bezorgd kan worden, onze badkamerradiator is stuk en die hebben we niet laten repareren omdat we half in onderhandeling zijn over de verkoop van ons huis aan iemand die het wil slopen, dus het netjes achterlaten is zonde van de tijd en het geld, en ik vind het eigenlijk wel heel leuk om te gaan hardlopen, en dat kan ik voorlopig wel shaken. Ik probeer er maar het beste van te maken: ik heb weer wat nieuwe thuissportplannen ontwikkeld, gisteren hebben we een straalkacheltje voor de badkamer besteld zodat er in elk geval geen leidingen bevriezen en ach, dat pakket komt aan als het aankomt. Toen ik vanochtend naar buiten keek en zag hoe chagrijnig Lou onder een tafeltje zat, wist ik dat ik er in elk geval niet alleen voor sta de komende dagen: wij gaan binnen wachten tot het over is!