Papieren post

In dagen waarin ik mijn grootste kicks moet halen uit het feit dat er een nieuw seizoen ‘Bed & Breakfast’ op NPO1 wordt uitgezonden, terwijl ik normaal nooit 1 minuut naar dat programma kijk want het onderwerp interesseert me van begin tot einde namelijk geen ene reet, zijn er wel wat structurele hoogtepunten op de dag. Het eerste is koffie drinken met Michel. Ik sta eerder op dan hij (ik ga ook eerder naar bed), en op een gegeven moment komt hij naar beneden, en dan is het mijn pauze en zijn start van de dag, met voor ons beiden een dubbele espresso en soms zelfs nog een espresso er achteraan. Het tweede hoogtepunt is het geheel van de maaltijden die ik consumeer: ik eet wafels of pannenkoeken, ik maak pizzaatjes met mijn vezelrijke crackers of ik doe allerlei fruit en amandelmelk en eiwitpoeder in mijn Nutribullet en maak een smoothie waar ik uren op kan teren, en ik ben tevreden. Het is lekker, het vult en het past in mijn dieet,* dus meer heb ik niet nodig. De volgende hoogtepunten zijn de wandeling naar de supermarkt, zeker nee de zon schijnt, en het geheel van media die ik tot me kan nemen: ik hou van mijn ereader, van alle abonnementen op streamingsdiensten, van instagram, van mijn vrienden in WhatsApp en ik begin inmiddels een zwak voor Diederik Gommers te ontwikkelen. Het laatste hoogtepunt van de dag is de borrel (voor mij overigens best vaak met cola zero) en het avondeten met Michel – ik vind het echt fantastisch dat wij na ruim 21 jaar heel prettig de hele dag en avond met  hem kan doorbrengen. We kijken televisie en doen ons best om nog iets te vinden om over te lachen.

Maar de incidentele hoogtepunten zijn ook wat waard. Dat de zon schijnt op het moment is natuurlijk heerlijk. Dat ik van de week 20 minuten aan één stuk heb hardgelopen. Dat ik de hele bak met ‘aspirational clothing’ (dat wil zeggen, dingen die me te klein waren maar die ik niet wilde weggooien omdat ik ze te mooi vond) nu pas. Dat ik de serie ‘Crashing’ op Netflix heb ontdekt, en dat ik dat zo prachtig vind. En dat mijn collega mij nu maar liefst 2 ansichtkaarten heeft gestuurd. Ik vind papieren post echt zo ontzettend leuk om te krijgen – er komen hier nogal wat pakketjes binnen in de loop van de week, omdat ik simultaan dingen koop om lekker mee in huis te hangen en dingen koop waarin ik straks glorieus als een vlinder uit de cocon de echte wereld in zal fladderen, maar een kaart, met een persoonlijk bericht erop, daar word ik pas echt gelukkig van. Er zijn allerlei dingen die je naar mensen kunt sturen: boeken, brownies per post, bloemen, ook dingen die met een andere letter dan een B beginnen, maar de kaarten van mijn collega Ufuk hebben me zo blij gemaakt. En ik weet dat hij ook kaarten naar andere collega’s heeft gestuurd, en ook naar leerlingen. Wat een held. Al die geluksmomentjes op de deurmat geven een klein beetje een positieve wending aan de lockdown!

* Ja, mijn dieet gaat door. Met effect overigens, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Het is voor veel mensen helemaal niet het moment om aan een dieet te denken, en dat respecteer ik door niet te vertellen hoe goed ik het  heb kunnen regelen, alleen omdat ik een dwangneuroot ben die niet van schema’s kan afwijken. Dat is namelijk niet per se een positieve karaktereigenschap. Maar reken er maar op dat ik, als we weer naar buiten mogen, non stop 11 kilo lichter en superlekker ga lopen wezen.