Pomodoro’s rammen

Ik had mooie plannen met vandaag. Ik was al voor de wekker, die ik om 7.30 had gezet, wakker en ben gelijk opgestaan, want ik had nogal wat dingen op de to do list staan. Gisteren heb ik een podcast opgenomen met Lianne, naar aanleiding van het verschijnen van haar boek ‘Dingen anders doen‘ (koop en lees het, mensen), waarin ze onder meer uitlegt wat de waarde van de Pomodoro-techniek is. Ik ken die techniek, ik werk er vaak mee en ik heb er zelfs al eens over geschreven, dus het was niet nieuw voor mij, maar omdat ik veel wilde doen vandaag leek het me wel mooi om weer eens een dagje ouderwets Pomodoro’s te rammen: steeds een unit van 20 minuten keihard werken en dan 5 minuten pauze, en na 4 van die blokjes een iets langere pauze. Ideaal, en Lianne heeft aan de hand van haar Pomodoro-discipline een boek geschreven, en dat is de droom (althans de mijne), dus ik had bedacht dat ik mezelf alleen maar even in het gareel moest krijgen, en dan zou alles verder vanzelf volgen. En het ging echt fantastisch: ik heb mijn mailboxen gelezen, een opdracht gemaakt voor mijn leerlingen, een les voorbereid, met een collega gebeld en met collega’s overlegd. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo lekker bezig was. Het plan was om in de tweede wat langere pauze mijn krachttraining voor de dag te doen (die duurt ruim een half uur, iets langer dan van Pomodoro mag, maar goed, ik kan het systeem ook aan mijn behoeftes aanpassen), dus ik was in mijn sportkleding aan het werk.

En toen ging het mis, want de laatste Pomodoro voor de sport-pauze heb ik boven doorgebracht, met het nog verder rationaliseren van mijn klerenkast. 1 tomaatje opruimen stond namelijk ook op de lijst. Ik had van alles gesorteerd om weg te doen en op te bergen, en de jassen die ik in de zomer draag klaar om mee naar beneden te nemen, en toen ik met beide armen vol op de trap stond gleed ik uit. Ik ben op mijn kont de hele trap afgegleden, waarbij ik op zich niet veel meer geblesseerd heb dan mijn kont, mijn elleboog en vooral mijn ego, maar ik was daardoor wel even klaar met de effectiviteit. Ik heb maar liefst 2 Pomodoro’s met tussenliggende pauze besteed aan zelfmedelijden, een spelletje doen op mijn telefoon en chocolade-eitjes eten, en daarna was het best lastig om me weer aan de lijst met wat ik vandaag had willen doen te zetten. Het voordeel was natuurlijk dat ik vanochtend al zo veel gedaan had dat ik zelfs door de ‘ik ben zielig want ik heb pijn aan mijn als’-kaart te spelen toch nog best productief ben geweest, en uiteindelijk heb ik zelfs nog die krachttraining gedaan – ik had de sportoutfit nog steeds aan dus dat kon makkelijk. Ik ga nog even kijken of ik morgen weer de Pomodoro-techniek ga inzetten. Misschien is het wel te gevaarlijk voor mij…