Het leesplankje
Om het mezelf aantrekkelijker te maken om te lezen, heb ik op een zichtbare plek (zo’n beetje naast mijn hoofd als ik op de bank zit) een mooi stapeltje met boeken gemaakt. Dat stapeltje met boeken staat op een zwevend plankje dat eruit ziet als een boek, maar er geen is. Er staat dan ook Ceci n’est pas un libre op, want als intellectuelen grappen maken gaan ze kennelijk helemaal los. Dat plankje was natuurlijk altijd al bedoeld als een soort houder van boeken die ik wil lezen, maar na verloop van tijd werd het gewoon een dumpplek voor random boeken, waardoor ik er eigenlijk alleen naar keek als ik me afvroeg of ik er nog meer op zou kunnen pleuren. Geen goed idee natuurlijk en ook helemaal niet inspirerend. Maar toen ik mezelf voornam om elke dag te lezen ben ik begonnen met het plankje opruimen – ik heb het eerst helemaal leeg gehaald en ben daarna in alle boekenkasten en op alle stapeltjes hier in huis op zoek gegaan naar 15 boeken die ik graag zou willen lezen. Dat betekent verder niet dat ik de komende periode alleen maar die boeken mag lezen, want ik heb ook mijn e-reader, waar ik graag in lees en die ik meestal wel in mijn tas heb, en naast ons bed ligt de autobiografie van Elvis Costello, die mij zo medium boeit (de autobiografie dus, Elvis Costello boeit me in hoge mate) dat ik er prima soms 4 pagina’s in kan lezen en toch niet de draad van het verhaal kan kwijtraken. Maar als ik in hard copy lees, lees ik deze boeken.
Ik heb voor mezelf niet nog meer regels ingesteld, bijvoorbeeld dat ik geen boeken zou mogen kopen tot ik deze 15 boeken uit heb – dat zou verleidelijk zijn, maar ik mag al bijna niks kopen en ik wil vooral mijn enthousiasme voor boeken weer opvoeren. Dat ga ik niet bewerkstelligen door mezelf vervolgens boeken te misgunnen. Maar op zich is er aan deze 15 van alles te beleven. Er zit non-fictie bij, zoals Het Puberende Brein van Eveline Crone (een boek waar veel mensen uit citeren, volgens mij vaak zonder het gelezen te hebben) en The Eighties: One Day, One Decade van Dylan Jones (over Live Aid, een mooie topdag in de jaren ’80). We hebben poëzie van Leonard Cohen en rare associatieve teksten in The Wander Society van Keri Smith (die ook Wreck This Journal geschreven heeft). Ik heb natuurlijk ook self-help, in de vorm van The Power Of Habit van Charles Duhigg (tot voor kort het oerboek over gewoontes, maar ik verkies een ander boek) en Het Zelfverwoestingsboek van Marian Donner (een verjaardagscadeau). Er liggen minstens 2 buitensporig dikke boeken op de stapel: The Slap van Christos Tsiolkas (al sinds de nominatie voor de Booker Prize in 2010 op de stapel) en Max, Mischa en het Tet-offensief van Johan Harstad (schijnt beter te zijn dan A Little Life – dat kan ik me bijna niet voorstellen, maar goed). Kortom, genoeg om uit te kiezen – en dan heb ik nog niet eens alle titels opgenomen. Ik ben al begonnen aan Het Zelfverwoestingsboek, en ik verheug me op het moment dat ik deze stapel heb uitgespeeld!