Croissant

De afgelopen twee dagen had ik gigantische zin in een croissant. Ik heb geen idee waarom, al heb ik wel een paar theorettes: nogal wat mensen uit mijn omgeving zijn op vakantie gegaan naar Frankrijk en posten op Instagram foto’s van hun aanschaffen bij de lokale bakkers en al mijn vakanties zijn vooralsnog gecanceld, dus ik kan geen hotelontbijtjes consumeren (en hotels zijn doorgaans de plek waar ik croissants eet). Daar komt nog bij dat ik in mijn eetregime (laten we het geen dieet noemen) op zich prima koolhydraten mag eten, maar alleen als die koolhydraten  ook vezels met zich meebrengen. Als mensen met mij uit eten gaan, denken ze dat ik keto doe, omdat ik de carbs dan wel mijd, maar dat is niet zo, want mijn ervaring wijst uit dat het uitsluiten van een voedselgroep mij doorgaans diepgewortelde verlangens naar precies die voedselgroep oplevert. En van keto ga je uit je bek meuren – dus wat heb je aan een goddelijk lichaam als niemand bij je in de buurt wil komen vanwege de putlucht die je afscheidt? Kortom, ik sluit niets uit, maar een croissant past niet zo heel goed in de plannen. Maar ja, het gemis aan een croissant in mijn leven begon inmiddels obsessieve vormen aan te nemen en om te voorkomen dat ik op een gegeven moment breek en 10 croissants en 16 pains au chocolat ga eten omdat ik nergens anders meer aan kan denken, ben ik vanochtend de stad in gewandeld om bij de lokale Franse bakker een croissant te scoren.

Laten we het ook niet erger maken dan het is, want een croissant heeft heus wel wat calorieën en er zit behoorlijk wat vet in (en in de boter die ik er vervolgens overheen plamuur ook), maar ik sport elke dag en let verder ook op mijn voeding. Het is heus niet zo dat ik, als ik een keer een croissant eet binnen no time coke snuif en meedoe aan allerlei bareback orgies. Het is maar een croissant. Nou ja, maar een croissant: gelukkig was de daadwerkelijke croissant die ik vandaag gegeten heb precies zo fantastisch als ik had gehoopt. Dat was bij mijn frikandel speciaal-avontuur van een paar weken geleden niet zo, want toen was de realiteit iets minder glorieus dan de theorie (wellicht had ik geen frikandel speciaal XXL moeten bestellen, maar het was sterker dan ik). De croissant en de zoute Franse boter waar ik ruim 3 km voor gewandeld heb smaakte nog beter dan een croissant in een fancy hotel, en toen ik hem op had, was de behoefte ook meteen weg. Ik hoef voorlopig geen croissant meer, dus dat scheelt. Soms is dat gewoon de beste manier om met een craving om te gaan: gewoon zo’n ding voor jezelf regelen, bewust opeten en verder gaan met je leven. Dat alles natuurlijk zonder schaamte, want als je lichaam om een croissant vraagt, heeft je lichaam een croissant nodig. En naar je lichaam moet je luisteren!