-
Trots op mezelf – maart
Dit was een lekkere periode om dingen te vinden om trots op mezelf te zijn: ik had sportdeadlines, begon met een spannende nieuwe klus op school, mocht een lezing houden en dat alles in combinatie met mijn verwoede pogingen om er ook nog een leven op na te houden. Tot mijn grote vreugde en trots heb ik zo’n beetje alles gedaan wat ik had willen doen, en daar ben ik dan weer heel trots op. Voor wie meer wil weten hier een puntsgewijze analyse: Ik heb de 10 kilometer op de City Pier City uitgelopen. Ik had drie doelen: 1. hem uitlopen, 2. hem uitlopen zonder te wandelen, 3. hem…
-
Trots op mezelf – februari
Ik heb deze maand een beetje de pest in, omdat ik op een bepaald gebied (sport en de fysieke gevolgen daarvan) had gehoopt, of eigenlijk gewoon gepland, om meer resultaten te ervaren dan ik daadwerkelijk op het moment beleef. Waar ik had gedacht na 6 weken hardlopen, op mijn eten letten en verder ook in het algemeen best gezond te leven, een stralende strakke fitness-godin te zijn, moet ik constateren dat ik geen gram ben afgevallen en ook nog eens pijn aan mijn knie en op beide voeten blaren heb. Dus daar zit heel weinig ruimte voor trots. Gelukkig is er ook een heleboel wel gelukt deze maand: Ik heb…
-
Tot zover januari
Wat een maand. Ik weet niet precies waarom het nou zo vol voelde (misschien weet ik het straks, als ik het overzicht van januari af heb), maar nu ik aan het eind van de maand ben, en nog een stukje verder, want ik schrijf dit op 5 februari, terwijl deze post gepland stond voor 2 februari, moet ik toch constateren dat ik kapot ben. En dat was pas de eerste maand van 2023, dat belooft veel. Of weinig. Ik sla me er wel doorheen – januari zal een makkie blijken in vergelijking met maart en april, maar daar jenk ik dan wel over. Gelukkig was er ook veel moois! Cultuur van de…
-
Trots op mezelf – januari
Omdat er een massale hoeveelheid reacties is gekomen op mijn vraag of ik door moest gaan met de maandelijkse lijst van dingen (dank, Anne) en omdat het eigenlijk gewoon wel goed is voor de geest om jezelf elke maand even een paar aaien over de bol te geven om te vieren hoe lekker je bezig bent (althans, het is goed voor mijn geest, en deze blog is toch haar speeltuin), heb ik besloten om het project ’trots op mezelf’ vrolijk te blijven continueren. Dus daar gaan we: alle redenen die ik de afgelopen maand heb verzameld om trots op mezelf te zijn: Ik ben in een gehuurde auto op en…
-
Run the run, not the race
Een paar jaar geleden heb ik een workshop ‘Mindful Running‘ gedaan. Het was een cadeau van Gerolf, die op zich de memo dat ik liever een ervaring voor mijn verjaardag krijg dan een goedbedoeld pakket van Rituals of Oil & Vinegar wel had gekregen en begrepen, en misschien ook wel dat ik het leuk vind om te hardlopen, maar waarschijnlijk niet ten volle besefte dat er aan mij tamelijk weinig mindful is en dat ik een lange weg te gaan heb voordat ik ooit in het moment zal leven. Ik vond het een geweldige middag, maar vooral omdat ik het ook gewoon gezellig vond, leuk door het bos heb gewandeld…
-
2020, 3 october, Amsterdam, Bril, Bubbels, Cabaret, Champagne, Chocolade, Culischrijven, Cultuur, D66, Drinken, Eten, Feminisme, Film, Gave Wijven Podcast, Gemeenteraad, Goed doel, Hardlopen, Hotel, Katten, Kibbeling, Kunsthal, Lakenhal, Leiden, Lezen, LIFF, Maastricht, Masturdating, Mondmaskers, Museum, Natuur, Poezen, Sport, Thuis werken, Uitjes, Voedselbank, Vrienden, Wijncursus, WSET3
Dit was 2020
Dat ik wel van een goeie traditie hou, is inmiddels welbekend, en dat ik niet te beroerd ben om mijn eigen tradities te verzinnen, is ook wel gebleken – het is nu de derde keer dat ik aan het begin van het jaar een terugblik op het afgelopen jaar doe, en omdat alles wat je drie keer doet een traditie is (want alles waar je drie van hebt is een verzameling) kan het jaaroverzicht nu bij de vaste rubrieken. Nog even en dan hangt deze blog van vaste rubrieken aan elkaar… Maar goed, 2020 was, zoals mijn lieve vriend Patrick het omschrijft, een ‘vaginaal jaar’ – en toch heb ik…
-
Code geel
Als het gaat om het naleven van de corona-maatregelen zouden Michel en ik onder de hardliners (sommige mensen noemen ze coronazi’s) gerekend kunnen worden, want wij slaan zo goed als alle uitnodigingen om bij mensen binnen in huis te komen af, hoe graag we die mensen ook zouden willen zien en hoe veel zin we ook hebben om een keer buiten de deur te eten en te drinken. Omdat we geen auto hebben, vinden we dat we niet ergens in een huisje kunnen gaan zitten, want dan zouden we met het openbaar vervoer worden, en we mogen van de maatregelen geen ‘overbodige OV-ritten’ maken. Als ik ook maar iets rekkelijker was, zou ik…
-
Corona-kilo’s
In een periode waarin er mensen doodgaan aan corona of door geweld, waarin gedemonstreerd wordt tegen misstanden en waarin zo’n beetje iedereen zijn of haar uiterste best doet om gewoon te blijven functioneren, is het op zijn zachtst gezegd oppervlakkig om je zorgen te maken over hoe je eruit ziet. In het begin van de intelligente lockdown werden er hier en daar nog wel wat grappen gemaakt over hoe dik je uit de corona-periode zou komen, maar gelukkig is men daar al snel mee opgehouden: iedereen heeft een eigen manier van omgaan met stress, en als je deze stressrijke periode bent doorgekomen door elke dag een zak Lay’s pickle-chips* en…
-
Alleen
Vandaag gebeurde er iets geks. Op zich was alles lang normaal voor een zaterdag: ik stond eerder op dan Michel, want ik kan niet uitslapen, ik keek de nieuwe aflevering van RuPaul’s Drag Race, toen het Michel behaagde naar beneden te komen dronken we samen koffie, we legden een aantal dingen aan elkaar voor (ik had een bijdrage af voor de cursus culinair en wijnschrijven, hij had wat belastingkwesties, en we zijn elkaars favoriete overlegpartner, zelfs na 21 jaar, dus dingen aan elkaar voorleggen is een van onze vaste rituelen), ik nam de vis voor het hele weekend in ontvangst en toen ben ik gaan hardlopen. Inmiddels heb ik de…
-
Self-care in tijden van semi-lockdown
Toen alles nog normaal was had ik een paar vaste items op mijn agenda staan voor de zondagmiddag: mijn agenda van de week die komen ging, mijn kleren voor alle dagen dat ik naar school of andere officiële activiteiten moest en self-care. Meestal kwam dat erop neer dat ik mijn nagellak verwijderde, een maskertje op mijn kop smeerde en in bad een boek ging liggen lezen, en hoewel ik eigenlijk altijd het vermoeden heb gehad dat die maskers eigenlijk vooral een blijvend effect hebben op de portemonnee van degenen die ze verkopen, vond ik het in elk geval een prettig ritueel. Maar nu, tijdens de semi-lockdown, lak ik mijn nagels…